Rijstexporteurs en -opkopers zitten thans met duizenden ton padie in hun schuren. Indien de export niet wordt vermeerderd via nieuwe exportmarkten, dreigt de rijstsector in een gat te vallen. ‘De Europese landen kopen niet de hoeveelheid meer als vroeger. Ze hebben geen geld om rijst te kopen, ze besteden hun geld voor andere zaken’, zegt de voorzitter van de Surinaamse Padieboeren Associatie (SPBA), Harrynannan Oemraw, aan Dagblad Suriname. Het gevolg is dat de wereldmarktprijs voor padie sterk is gekelderd van USD 540 per ton in juni tot USD 460 nu. In Suriname bestaat thans het gevaar van een overschot en daardoor gebrek aan opslagruimte.
Oemraw volgt de wereldmarktprijs van padie nauwlettend. De prijzen van broodnodige inputs zijn hoog. Of een overschot zal leiden tot een lagere rijstprijs lokaal, wordt door de SPBA-voorzitter betwijfeld gelet op de dure inputs. Over het door de regering geïmporteerde ureum zegt Oemraw dat er nooit een schaarste is geweest. “De rijstboeren hebben juist een schaarste aan geld en geen schaarste aan kunstmest. Dat geld hebben we niet om het spul te kopen.” Deze klacht van de boeren is niet nieuw. Een zak ureum van 50 kg kost thans SRD 140. Oemraw betreurt het dat de prijs van het overheidsureum niet van tevoren kan worden bekendgemaakt. ‘De ondernemer die belast is met het binnenhalen van het ureum, gaat eerst alle onkosten en een hoge winstmarge berekenen, dan pas wordt de prijs vastgesteld. Dan hebben wij rijstboeren er geen enkel voordeel aan, alleen de ondernemer.’
Asha Gajadien-Bhagwat
