Naarmate regeerperiodes door dezelfde regeercoalitie elkaar onafgebroken opvolgen, is de kans groot dat het aantal beloften die men maakt en niet nakomt, groter wordt. Dat is alleen zo wanneer er een cultuur is van beloven en niet nakomen. Die cultuur is er wel in Suriname. Er zijn geen krachten in de civil society die in staat of bereid zijn om de formele en informele beloften te registreren en de nakoming daarvan te monitoren. Tot een concrete vaststelling komen we daarom niet, maar men werkt wel een bittere nasmaak in de mond bij vooral het oudere deel van de kiezers. De huidige regering maakt thans haar tweede regeertermijn mee. In deze periode heeft men een aantal beloften gedaan die men niet adequaat heeft kunnen nakomen. Hier bespreken we een kleine greep om de ‘backlog’ te illustreren. Neem nu bijvoorbeeld het jaar 2011, het tweede jaar onder deze politieke regeercoalitie. Toen is o.a. beloofd het creëren van duurzame werkgelegenheid als spin-off van investeringen, educatie en innovatie. Banen zijn wel ontstaan, maar niet in voldoende mate, bovendien waren ze van aflopende aard. Er is beloofd een kruistocht tegen corruptie, welke tot op de dag geen planmatige en duurzame aanpak kent. Er is beloofd de instelling van een ‘hoog specialistische’ Nationale Raad voor Wetenschap en Technologie die de president rechtstreeks zou moeten adviseren. Zou een raad zou de president kunnen adviseren, voorspellingen kunnen doen, financiers opsporen en beleidsinnovatie bewerkstelligen, maar is ook uitgebleven. Voor Wanica zijn loze beloften gebleven een algemeen medisch centrum en een open universiteit. Uitgebleven is ook het ‘beleidswitboek’ inzake voedselproductie. Heeft het kader van LVV ooit de opdracht gehad om hieraan te werken? Het volk is beloofd in 2011economisch beleid gericht op een hoog productieniveau op basis van omvangrijke particuliere investeringen. De fdi in Suriname zou regionaal tot de laagsten behoren. Het doel was ook macro-economische stabiliteit gericht op een te hanteren inflatiecijfer van 2.5%. Op vrij korte termijn was de inflatie veel hoger om dan te zakken en nu weer te stijgen. De veelbesproken bouw 8 flats van 259 wooneenheden en ook nog eens 18.000 woningen verspreid over het hele land, is ook niet gehaald en zal waarschijnlijk in 2020 niet eens op dat niveau zijn. Ook waren in 2011 beloofd een zeehaven), een nieuwe internationale luchthaven en vier parken in Sipaliwini gericht op onder andere gezondheidstoerisme. Deze dromen zijn niet eens meer aan de orde. In 2012 werd beloofd een Sovereign Wealth Fund, welke uiteindelijk toch niet werd ingesteld. Het gemis is nu duidelijk voelbaar. Het Fiso-beloningssysteem zou in 2012 aan een diepgaande evaluatie ondergaan, hetgeen niet is gebeurd. Vanuit de vp kwam de belofte van E-government policy. In het kader van het decentralisatieprogramma zou de regering “Local Government Authorities”, nog niet van de grond gekomen, dus na 3 jaar. Het grondenrechtenvraagstuk zou in 2012 tot een nationale oplossing komen. Door een slechte (wetenschappelijke) voorbereiding liepen de pogingen af met een sisser; de Colakreekconferentie is totaal mislukt door een foute mindset van de ‘administratie’. De Centrale Markt zou worden verplaatst, een belofte die wellicht ook ondoordacht was bekendgemaakt en dus niet is uitgevoerd. Er zou schot komen in het vreemdelingenbeleid, maar van een beleid is tot nu toe geen sprake, ondanks minimaal 2 DNA-sessies. Ook de “Commissie Ordening Goudsector” zou de werkzaamheden van intensiveren. Inmiddels heeft het er veel weg van dat de commissie is verzand en mislukt. Ook waren er energieprojecten zoals “24- uur energie” te Pokigron – Atjoni, Goejaba, Galibie en Stoelmanseiland en de start van de bouw van een nieuwe thermische centrale van de NV EBS op een bedrijfsterrein op de plantage Het Vertrouwen. In 2014 werd een powerplant geopend door de EBS, maar van een thermische centrale was geen sprake. In 2012 zou gerealiseerd worden een blauwdruk van het toekomstige onderwijsstelsel. Het onderwijsstelsel is fundamenteel niet hervormd, we zitten bovendien nog met de traditionele problemen. De regering zou in het dienstjaar 2012 nieuwe sociale componenten in ons sociaal beleid introduceren, zoals ouderschapsverlof – dus zowel aan moeders als aan vaders – en de ouderschapsverzekering ter realisatie van gezins- en gemeenschapsversterking, met als grondslag solidariteit en gemeenschapszin. Dit plan is niet uitgevoerd. De lijst van niet gerealiseerde projecten gaat verder ook in 2013, 2014 en 2015, waarop we binnenkort terugkomen. Uit dit alles blijkt dat de samenleving als geheel niet in staat is om vast te stellen wat de regeringen allemaal beloven en uitvoeren. Regeringen en de politiek verliezen zo hun draagvlak, met als gevolg een gedemotiveerde en minder productieve bevolking.
