Kinderen, dus ook jongens, komen voort uit vrouwen en zijn een product van man en vrouw, vader en moeder. Vanaf de geboorte worden de kinderen omgeven door vrouwelijke krachten. Gelukkig is er voor velen op dat moment een papa aanwezig die deze krachtige vrouwelijke energie redelijk in balans kan houden. Door omstandigheden verdwijnt bij sommigen de vader heel vroeg van het toneel. Dat maakt dat de samenleving te doen krijgt met “mank lopende”, instabiele jongeren. Wat gebeurt er echter in het leefmilieu waar de vader door omstandigheden heel vroeg van het toneel verdwijnt?
Moeder de vrouw neemt met innerlijke pijn en vanuit een heel trotse positie, de zorg van haar kind op zich. Het mannelijke deel van het kind dat heel hard de vader nodig heeft voor zijn ontwikkeling krijgt dan een deuk, want het kind krijgt een dubbele portie aan vrouwelijke energie. Soms krijgt het ook wel een driedubbele portie, omdat een oma zich vaak gaat ontfermen over en bemoeien met de opvoeding.
Vanaf de kleuterschool wordt er door de vele vrouwelijke leerkrachten, met alle goede intenties, heel hard gewerkt aan onze jongens, niet beseffende dat een grotere dosis aan vrouwelijke energie aan de opvoeding van deze kinderen wordt toegevoegd. “Tje poti”, de mannelijke beïnvloeding van vooral onze jongens wordt systematisch weggedrukt. Op de basisschool hebben enkelen uit de duizenden jongens geluk: daar staat een man voor de klas! Wat een verademing! Eindelijk een man die zich wil ontfermen over die jongens. En wat gebeurt er met de tienduizenden andere jongens die nog steeds “opgescheept” zitten met vrouwelijke leerkrachten? Kunnen de vaak beschadigde imago’s van onze jongens enigszins gaan ademen, na de basisschool? Eindelijk een man heel dichtbij deze jongens.
Waar zijn de vele papa’s in de opvoeding van onze kinderen, onze zonen, gebleven? Papa’s die mede schuldig zijn aan “mank lopende” instabiele jongens. Heel vroeg hebben deze verwekkers deze kinderen de rug toegekeerd. Weg met het woordje:“verantwoordelijkheid”! Ze weten niet dat wanneer ze hun verantwoordelijkheid van zich afschuiven, er anderen zijn die het ontstane gat gelijk invullen, doch vaak negatief. Beseffen vaders wat ze kinderen aandoen door het eigen mannelijke deel in de steek te laten? Kinderen zijn de helft de vader en de helft de moeder. Vaak beseffen vaders niet dat ze debet zijn aan het moeilijk gedrag van onze jongens. Ik durf met gemak te stellen dat 2 op de 10 jongens die een moeilijk gedrag vertonen, komen uit een eenoudergezin.
Waar zijn de papa’s gebleven? Terwijl zij het spelletje “stuivertje verwisselen” aan het spelen zijn door het kind van een ander te helpen opvoeden – vaak niet met het gewenst resultaat – raakt hun eigen kind zijn identiteit kwijt en het kind in het gezin waar ze binnendringen, wordt vaak opgescheept met nog meer frustraties. Dit gebeurt door het wedijveren om de liefde van moeder de vrouw door zowel de man als de zoon. Vaak verliest de zoon door “powerplay” het van de nieuwe partner.
Ondertussen zijn onze zonen op zoek naar hun identiteit. De jongens lopen letterlijk en figuurlijk over van vrouwelijke energie. Wat doet al het vrouwelijke met onze zonen? ( wordt vervolgd op dinsdag 19 juni )
Emmy Hart
(NLP- communicatietrainer en directeur Stichting Rumas)
