De Wet Basiszorgverzekering is er heel erg op gericht de verzekerden te beschermen. Zo mogen verzekerden op grond van de wet een achterstand in betaling hebben van 3 maanden. ‘In zijn algemeenheid zien we een vertraging bij de ontvangsten van debiteuren bij ziektekosten’, zegt Maurice Roemer, de directeur van Self Reliance. Vooral bij de nieuwe groep verzekerden komt dit volgens hem veel voor. Het is voor de verzekeringsmaatschappijen een voortdurend proces van aanmanen van klanten, die achterlopen op hun betalingen. Indien zij niet voldoen aan hun betalingsverplichtingen, kan als volgende stap ertoe worden overgegaan om de verzekering op te schorten of te royeren. Ondanks de wanprestatie van de zijde van de klant is de harde inning van de achterstallige premies moeilijk vanwege de bescherming die de wet in deze biedt aan de verzekerde. Uiteindelijk zitten de verzekeringsmaatschappijen met de lasten.
Een ander probleem waarmee de verzekeringsmaatschappijen zitten, wordt vooral veroorzaakt door personen die kleine zelfstandigen zijn en verantwoordelijk zijn voor hun eigen verzekering, maar dit niet afsluiten, of zij die via een werkgever verzekerd moeten zijn, maar bij wie dit nog niet het geval is. Deze mensen worden, indien zij bij de dienstverleners in de gezondheidssector belanden en niet verzekerd zijn, eerst doorverwezen naar de verzekeringsmaatschappijen. De dienstverleners willen vaak het risico dat gepaard gaat met contante betalingen, vermijden. Ze sturen de patiënt dan om eerst een verzekering af te sluiten. De verzekeringsmaatschappijen zijn volgens de wet verplicht deze personen te verzekeren indien die zich opgeven. Dit ongeacht de situatie van de verzekerde. De patiënten sluiten vervolgens deze verzekering, betalen een maand premie, krijgen hun behandeling op grond van deze verzekering en stoppen hierna met het betalen van de verzekeringspremie. Soms zijn ze zelfs niet meer te vinden. Het gevolg is dat de verzekeringsmaatschappij achterblijft met schulden die oplopen tot duizenden SRD’s, waartegenover de verzekerde nauwelijks premie heeft betaald.
‘De verzekeringsmaatschappijen hebben de premies nodig om aan hun betalingsverplichtingen te voldoen’, legt Roemer uit. Vooral als de verzekerde ziekenhuiskosten heeft gemaakt, zijn die erg hoog. Voor Self Reliance die 50% van het bestand aan verzekerden onder zich heeft, zijn de kosten volgens Roemer logischerwijs hoger dan bij andere verzekeringsmaatschappijen. Hij geeft aan dat op dit moment ongeveer 400 000 personen van de ongeveer 540.000 personen in het land een verzekering hebben. De rest is dus niet verzekerd. Hij denkt dat het goed zal zijn als de mensen, die voorkomen in deze ‘gap’, in het aantal verzekerden geordend konden worden. Men zou dan kunnen nagaan welke gevallen in aanmerking kunnen komen voor hulp van Sociale Zaken. Ook kan men achterhalen wie de mensen in de informele sector zijn die willens en wetens geen verzekering afsluiten. Helaas is de controle in deze volgens Roemer nog niet adequaat genoeg.
