“Het is Paasvakantie maar het voelt helemaal niet aan Paasvakantie”, zegt Bjorn. De tiener geeft tijdens een gesprek met Dagblad Suriname aan, dat hij al twee jaren niet heeft kunnen genieten van geen enkele vakantie. Hij moest net als zijn neefjes en nichtjes alleen thuis zitten of met zijn opa zijn met wie hij ook niet veel kan doen. De tiener vertelt dat hij enkele jaren terug nog in de vakantie met zijn neefjes en nichtjes kon genieten of bij hen kon overnachten, maar dat hij dat na enkele jaren helaas, na een familieruzie, niet meer mocht doen.
“Aan de ene kant hebben de ouders ruzie, maar waarom moeten de kinderen er onder leiden”, benadrukt Bjorn. “Nu voel ik me heel alleen, het is vaak genoeg van belang dat ouders goed nadenken voor ze enkele stappen nemen. Emotie kan heel wat overnemen, maar na goed praten kan er een oplossing komen”, stelt de jongen.
“Nadat mijn oma van mijn moederskant gestorven was, wordt er gevochten over wie wat gaat nemen en wie wat gaat verkopen. Ik dacht juist dat een overledene mensen bij elkaar zou brengen, maar niet voor hebzucht zou zorgen. Ik zie het nu zo, maar weet dat ik in de toekomst zulke stappen nooit ga nemen. Ik zou mijn kinderen dit gevoel nooit laten overkomen”, benadrukt Bjorn.
“Een ieder klaagt over geld”
Carmen geeft aan dat zij haar Paasvakantie ook alleen heeft moeten doorbrengen, omdat haar ouders op die dagen moesten werken. “Ik kan mij nog heugen dat ik enkele jaren terug nog kon genieten en paaseieren kon zoeken met mijn nichten. Maar nu klaagt een ieder over geld, en dat zij nu veel harder moeten werken om eten op tafel te zetten. Wij gaan ook niet meer zo vaak uit eten net vroeger, maar dat maakt mij niet zo verdrietig dan dat ik vaak alleen thuis moet zijn. De hele situatie werkt werkelijk op ouders in, maar ook op ons als kinderen”, benadrukt Carmen.
“Het verandert het gedrag van onze ouders naar ons toe, men denkt nu vaak aan veel meer geld maken of een beetje geld maken voor ons om te eten, maar waar blijft onze aandacht, tijd en liefde”, vraagt Carmen zich af. “Ik kan niet wachten tot de school weer begint, daar heb ik nog voor enkele uurtjes toch wel aan gedacht en kan ik ook even een babbeltje houden met enkele van mijn vrienden”.
“Alles gaat om een specifieke politieke kleur”
Jeroen geeft aan dat alles al jaren terug veranderd is. “Niemand kan tot de dag van vandaag aangeven wat hiertoe geleid heeft, dan hoor je, het is de regering, koers of de mens zelf, ik kan het niet uitpluizen. Je kan ook geen normale conversatie starten met iemand en het eindigt met een ruzie over een politieke partij. Ik ben nu zelf ook bang een normaal gesprek te hebben met mijn vader want alles gaat om een specifieke politieke kleur. Ik besloot mijn frustratie dan te uiten door een vakantiejob te zoeken en dat werkt heel goed. Ik zie mijn ouders minder, maar uit mijn gevoelens, en aan de ene kant communiceer ik ook best met vreemden en dat doet mij ook pijn”, aldus Jeroen.
“Je ouders moeten je kunnen begrijpen maar als ze elkaar niet eens kunnen begrijpen, waar sta jij dan als kind. Ik hoop dat ouderen anders gaan denken over zaken want dan lijkt het nu werkelijk op enkele gezegdes die velen zeggen, dat ze kinderen hebben gemaakt om de zweep te voelen of een straf zijn.”
TM
