Aan de vooravond van de historische dag van 16 april is heengegaan de vakbondsman Errol Snijders. Volgens een stuk van overheidsvoorlichter Imro Smith was 16 april 1863 de dag waarop werd aangekondigd de afschaffing van de slavernij enkele weken erna op 1 juli 1863. Door deze datum zou ook het lied ’16 april’ van Max Woiski zijn geïnspireerd. Het lied gaat over bevrijding en vrijheid om te werken, de nieuwe generatie wrokomang die met de afschaffing van de slavernij zou ontstaan.
Het heengaan van Errol Snijders rond deze dag is een interessante toevalligheid die misschien geen toeval is. De top van de vakbeweging in Suriname bestaat al enige tijd uit een aantal mannen met samen genomen honderden jaren ervaring op het gebied van de rechten van de werknemers in Suriname. Snijders maakte lange tijd deel uit van deze selecte groep van vakbondsleiders, toevallig allemaal mannen. We hebben het dan over mannen als Robby Berenstein, Armand Zunder die de fakkel ‘overnam’ van André Koornaar (inmiddels ons voorgegaan), Roy Haverkamp, Fred Ramsingh, Ronald Hooghart, Michael Miskin, Sonny Chotkan en Dayanand Dwarka. Deze mannen hebben al geruime tijd een belangrijke rol gespeeld binnen de (grootste) overkoepeling van de vakbonden in Suriname die bekend staat als Raad van de Vakcentrales in Suriname (afgekort Ravaksur). In dit gezelschap kwam een breuk met Ronald Hooghart toen deze partij koos in de politieke wereld voor de NDP en vanuit die positie in DNA belandde.
Na de machtswisseling ontstond ruimte voor een paleisrevolutie binnen de ambtenarenvakbond CLO waar door de regering Miskin werd erkend als de nieuwe voorzitter. Wanneer straks mogelijk een wisseling van de wacht komt, is het niet uitgesloten dat Hooghart door de komende regering als de echte voorzitter van de CLO wordt erkend.
De selecte groep topmannen van Ravaksur is direct steeds in onderhandeling met de hoogste leiding van de regeringen. Recent zijn ze weer bezig geweest met onderhandelingen over loonsverhogingen voor de ambtenaren. Daarvoor waren hot item BTW, de belastingschijven en de prijzen van energie (stroom). Binnen de Ravaksur-top is de vergrijzing te merken, maar dat is waarschijnlijk het geval in de meeste landen in de wereld. Door het decennialang sparren met de overheid heeft deze groep van vakbondstoppers een behoorlijke strategische ervaring en kennis die men in kan zetten voor de werkende klasse in Suriname.
Errol Snijders nam in 2007 de vakbondsfakkel bij AVVS De Moederbond over van Imro Grep die in 2007 overleed. Of Grep de vervanger is van de in 1982 door de militairen vermoorde Cyril Daal, is onbekend. De Moederbond werd opgericht door Jopie Pengel, de bekende NPS-voorzitter/politicus en premier van Suriname in de jaren ‘60. Snijders werd niet gelieerd aan de NPS, eerder aan de NDP. Dat komt omdat hij in 1996 minister werd in het kabinet Wijdenbosch-Radhakishun van deze partij.
Toen de Nationale Democratische Partij in 1996 bij de verkiezingen 16 zetels haalde, werd Snijders namens de NDP de minister van Arbeid onder president Jules Wijdenbosch. Een jaar later verwisselde hij met Faried Pierkhan (BVD) van functie en werd Snijders minister van Buitenlandse Zaken. In december 1999 werd hij tevens waarnemend minister van Defensie nadat Ramon Dwarka Panday (KTPI) zijn ontslag had ingediend vanwege geruchten over een zedenmisdrijf met minderjarige meisjes uit Apoera en Nieuw-Nickerie.
Snijders werd in de vakbeweging formeel geschoold bij het Scholingsinstituut voor de Vakbeweging in Suriname (Sivis). Hij doorliep daar de basis-, de midden- en de hogeropleiding. Ook volgde hij verschillende trainingen bij de universiteit van de ILO en de internationale vakbond ICFTU. Snijders werkte 28 jaar lang bij de HBU/ABN-AMRO bank. Vervolgens werd hij algemeen secretaris van de vakbond AVVS De Moederbond. Verder was hij voorzitter van de vakbond voor bankpersoneel in Suriname, de vakbond voor SMS-personeel, de vakbond voor melkfabriekarbeiders (Melcentrale) en de vakbond voor werknemers in de algemene ziektekostenverzekering.
De overleden vakbondsman was geen low profile minister in het kabinet Wijdenbosch-Radhakishun. Hij was er kort op het ministerie van Arbeid en langer bij BuZa. Hij was bekend als een minister die gepast de zaken die aan de orde waren, kon verwoorden, zonder te zorgen voor escalatie.
De vakbondsman kwam in opspraak toen het historisch beladen terrein aan de Mr. J. Lachmonstraat, waar het standbeeld van Cyril Daal was geïnaugureerd, van de hand werd gedaan.
De overleden vakbondstopper stond erom bekend dat hij meer dan gemiddeld interesse had in technische zaken de vakbond regarderende, waardoor hij graag inging op uitnodigingen. Dat veranderde niet toen hij de laatste tijd minder mobiel was. Snijders stond bekend in de vakbeweging als een man die zaken vanuit verschillende kanten kon benaderen en bekijken. Hij was meer een man van de diplomatie en niet van harde standpunten en confrontatie. Maar de momenten waarop hij op correcte manier harde standpunten van de vakbeweging op hoger niveau heeft gebracht, zijn niet dun bezaaid geweest. Met zijn benadering probeerde hij zoveel mogelijk om patstellingen te voorkomen en bruggen te bouwen, maar ook helder en duidelijk te zijn. Dat werd niet altijd begrepen door de zogenaamde ‘verhitte gemoederen’.
De weg van de diplomatie en de oneindige sociale dialoog, het met geduld blijven aan tafel en niet daarvan weglopen, is iets wat door delen van de civil society en grotere delen van de samenleving en de werkende klasse niet zijn begrepen. Het heeft de wijze mannen van Ravaksur niet altijd ‘accolades’ opgeleverd, integendeel. De verwensingen die door ons soms zijn herhaald, zijn bekend. Sociaal dialoog vereist immers geduld en ook het vermogen om water bij de wijn te kunnen doen of getemporiseerd de verandering in te zetten. Het vereist de wijsheid om weg te gaan voor de dag die niet goed eindigt, maar de volgende dag met hoop en moed terug te komen. Dat is een kunst die Errol Snijders als vakbondsman wel begreep.
Ook het feit dat hij met gemêleerde gezelschappen kon zitten die niet altijd van zijn kaliber waren of gelijkgestemd, sierde de vakbondsman Snijders.
De taak is nu aan de volgende generaties die ook bij hetzelfde instituut waar hij werd geschoold zijn gevormd, om de fakkel bij De Moederbond over te nemen. Wij condoleren te vakbeweging, vrienden en familie en iedereen betrokken in de hogere sociaal dialoog in Suriname met het heengaan van Errol Snijders.
