Mario Vargas Llosa, die op 89-jarige leeftijd in zijn geboorteland Peru is overleden, was een toonaangevende figuur in de Latijns-Amerikaanse literatuur en cultuur die controverses zelden uit de weg ging.
Met meer dan 50 werken op zijn naam, waarvan vele veelvuldig zijn vertaald, won Vargas Llosa in 2010 de Nobelprijs voor Literatuur toen juryleden hem een ”goddelijk begaafd verhalenverteller” noemden.
Hij was de eerste Zuid-Amerikaanse schrijver die voor deze prijs werd gekozen sinds Gabriel García Márquez die eer in 1982 te beurt viel. Zijn beschrijvingen van autoritarisme, geweld en machismo, met behulp van rijke taal en beeldspraak, maakten hem tot een ster van de Latijns-Amerikaanse boombeweging die het continent wereldwijd in de schijnwerpers zette.
Aanvankelijk sympathiseerde hij met linkse ideeën, maar raakte gedesillusioneerd door de revolutionaire bewegingen in Latijns-Amerika. Uiteindelijk stelde hij zich in 1990, tevergeefs, kandidaat voor het presidentschap van Peru met een centrumrechtse partij.
Zijn eerste roman, De tijd van de held, was een aanklacht tegen corruptie en misbruik op een Peruaanse militaire school. Geschreven in een tijd waarin het leger van het land aanzienlijke politieke en sociale macht uitoefende, werd de roman gepubliceerd in 1962. De school zelf verbrandde 1000 exemplaren van de roman op het terrein, beweerde Vargas Llosa.
