In Paramaribo, verscholen tussen de kapotte straten, woonde Anna. Ze was een nuchtere vrouw die nooit veel aandacht schonk aan politieke campagnes of opzichtige reclames. Maar toen ze op een dag langs een enorm billboard liep met daarop een glimlachende kandidaat voor de verkiezingen, voelde ze iets knagen.
Niet omdat de boodschap haar overtuigde, maar juist omdat het zo onnatuurlijk perfect leek.
Anna besloot te graven. Via vrienden en online bronnen ontdekte ze dat miljoenen waren uitgegeven aan deze ene campagne. Voor commercials, posters, sociale media-influencers – alles om één boodschap te verkondigen: “Deze persoon is jouw redder.”
Maar Anna wist beter. Ze had geleerd om door de façade heen te kijken. Ze herinnerde zich hoe vaak ze beloften had zien breken en hoe zelden de werkelijkheid overeenkwam met wat er werd beloofd.
Toch zat er iets anders aan haar te knagen. Waarom moesten ze zoveel geld uitgeven om mensen zoals zij te overtuigen? Als hun ideeën en daden echt zo waardevol waren, zou dat toch vanzelf blijken? Ze realiseerde zich toen pas: als ze zoveel moeite doen om je te laten geloven, dan moet jij wel heel bijzonder zijn. Want als iedereen al zou zien wie ze echt zijn, zouden ze niet zo hard hoeven proberen.
Anna glimlachte. Ze was niet langer een schaakstuk in hun spel, maar een bewuste speler. En dat maakte haar uniek.
