De nacht hing als een verstikkende deken over Paramaribo. Ergens in de verte klonk het gedreun van een militaire jeep, banden knerpend over verlaten straten. De lucht rook naar angst en verbrande waarheid.
“Niemand vertrouwt niemand”, fluisterde de stem in het donker.
Een vrouw, gehuld in een zwarte sjaal, drukte zich tegen de muur van een vervallen pand. Haar ogen schoten heen en weer, alsof de schaduwen zelf haar konden verraden. Ergens in haar zak brandde een USB-stick met bewijzen—beelden van geheime begrafenissen, stemmen van generaals die lachten om de honger van het volk. Bewijs dat de Redder des Vaderlands een masker droeg, gesmeed uit leugens en bloed.
Maar wie zou luisteren?
De staat had de waarheid al jaren geëxcommuniceerd. Burgers liepen met gebogen hoofden, scannend op verraad in elkaars blikken. Kinderen leerden op school dat de schotenwisselingen ’82 een „noodzakelijke correctie” waren. De armoede? Een uitdaging , verkondigden de propagandaposters. Alsof een lege maag een intellectueel debat was.
De vrouw sloot haar ogen. Ze herinnerde zich de woorden van haar broer, voordat hij verdween: „De waarheid is een virus. Ze zullen ons allemaal inzetten om het uit te roeien.”
Een scherpe windvlaag rukte aan haar sjaal. Ergens kraakte een radio. Een stem, vervormd door statische ruis: „… en dus blijft Suriname sterk onder leiding van onze geliefde leider!”
Ze glimlachte bitter. De leugen was perfect geworden. Zo perfect dat zelfs degenen die het systeem ondermijnden, ’s nachts hun eigen hartslag verdachten van verraad.
Toen ze wegliep, viel een poster van de muur. Een portret van Bouterse, glimlachend onder een slogan: Waarheid bevrijdt . De vrouw trapte het beeld kapot.
De waarheid bevrijdt niet.
De waarheid doodt.
En in de stilte die volgde, hoorde ze het—het zachte klikken van een veiligheidspal, ergens in het donker.
