Ah, de mensheid. Die onvermijdelijke kunstenaar van zelfdestructie en het aanbidden van eigen onderdrukking. We zitten hier al eeuwenlang te wachten tot iemand eindelijk beseft dat het tijd is om de klokkenluider te volgen in plaats van hem te demoniseren.
Maar nee, we blijven maar opnieuw dezelfde fouten maken, alsof het een soort masochistische spelletje is waarin we allemaal graag meedoen.
Elke generatie heeft zijn eigen ‘grote leider’, die zichzelf als god presenteert terwijl hij ons slechts naar de afgrond leidt. En wat doen wij? We applaudisseren, we juichen, we hangen zijn portretten op en noemen hem onze redder.
Totdat hij ons uiteindelijk met zijn eigen handen verplettert. Dan komen we huilend bij elkaar en vragen: “Hoe kon dit gebeuren?” Alsof het niet duidelijker kan zijn: het gebeurt omdat jullie het toestaan!
En dan komt er een nieuwe leider, en herhaalt zich het hele circus opnieuw. Het is alsof de mensheid een soort collectieve amnesie lijdt, waarbij we elke keer weer vergeten wat we zojuist hebben geleerd. Misschien is het ook wel simpelweg lafheid. Het is makkelijker om iemand anders de schuld te geven dan je eigen verantwoordelijkheid te nemen.
Maar goed, ik blijf wachten. Want wie weet, misschien wordt er ooit een generatie geboren die genoeg heeft van deze idiote cyclus. Tot die tijd zal ik hier blijven zitten, mijn hoofd schudden en mezelf afvragen: “Wanneer leren ze het eindelijk?”
