De mainstream media hebben tegenwoordig een gloednieuwe taak: het creëren van een alternatieve realiteit waarin de mening van een kleine, luidruchtige minderheid plotsklaps het “nieuwe normaal” is. Alsof iemand per ongeluk het volume van 10% van de bevolking op standje ‘megafoon’ heeft gezet, terwijl de rest van het land braaf zit te mompelen: “Ehm, vind íemand anders dit ook een beetje raar?”
Neem bijvoorbeeld die ene hashtag die trending is op social media. Binnen een uur zendt elk praatprogramma uit over “de wil van het volk”, terwijl het volk in kwestie vooral bestaat uit drie mensen met een blauw vogeltje in hun naam en een hond die per ongeluk een poll heeft ingevuld.
Toch hoor je de presentator plechtig verkondigen: “Suriname eist nú actie!” Intussen kijkt 90% van de kijkers verward naar de magnetronmaaltijd die net piept en denkt: “Waar hebben we het eigenlijk over?”
Het is alsof de media stiekem een toneelstukje opvoeren: “Kijk eens hoe progressief/verontwaardigd/verlicht we allemaal zijn!” Maar achter de schermen fluistert een regisseur: “Psst, we hebben eigenlijk alleen maar de buurvrouw van de stagiair geïnterviewd. Maar ssst!”
En zo worden we collectief getrakteerd op een realityshow waarin minderheidsstandpunten tot hoofdrolspelers worden gebombardeerd, terwijl de stille meerderheid zich afvraagt of ze per ongeluk op het verkeerde kanaal zijn beland.
Moraal van het verhaal? Als de media volgende keer roepen dat “iedereen” iets vindt, check dan even je buurman. Of de hond. Die heeft tegenwoordig ook stemrecht
