De illegale goudsector vormt een schaduwrijk waarin politieke belangen en corruptie vaak samenkomen. Omdat deze sector buiten de officiële economie valt, draagt hij niet bij aan de belastinginkomsten die cruciaal zijn voor ontwikkeling en publieke diensten. Volgens critici zoals Ingrid is dit geen toeval: politici die zelf financieel profiteren van deze illegale activiteiten, laten de sector met rust.
Zij wijzen erop dat ambtenaren en politieke leiders vaak stilzwijgend – of zelfs actief – betrokken zijn bij het handhaven van deze status quo.
Ingrid noemt het een “gemene streek“ dat politici de leerkrachten wijsmaken dat zij hun werk “uit liefde“ moeten doen, terwijl zij zelf profiteren van de winsten van de illegale goudwinning. Deze hypocrisie ondermijnt volgens haar het vertrouwen in het systeem.
Een sprekend voorbeeld is volgens haar vicepresident Ronnie Brunswijk, die in vijf jaar niets heeft gedaan om de sector te hervormen. Brunswijk, die zelf banden onderhoudt met de goudindustrie, wordt door Ingrid beschuldigd van belangenverstrengeling. “Waar moet hij terugkomen als hij niet presteert?“, vraagt zij zich cynisch af.
Ingrid betoogt ook dat de aanhangers van Brunswijk mogelijk niet zozeer gecharmeerd zijn van zijn beleid, maar eerder van de macht en rijkdom die hij vertegenwoordigt.
Zij ziet een vicieuze cirkel: politici beschermen de illegale sector voor eigen gewin, waardoor burgers gefrustreerd raken en op zoek gaan naar leiders die beloven hetzelfde te doen.
Dit ondermijnt de rechtsstaat en vergroot de kloof tussen de formele economie en de schaduwwereld van illegale activiteiten.
De goudsector toont aan dat politieke belangen vaak boven het algemeen belang prevaleren – een probleem dat dieper gaat dan één persoon of partij.
