Onder het mom van transparantie wordt Waarheid Nu opgericht: een collectief van activisten, journalisten en tech-experts, verenigd tegen verkiezingscorruptie. Hun retoriek is vlammend, hun socialemediacampagnes viraal. Toch fluistert de pers over dubbele agenda’s.
“We zijn onafhankelijk”, benadrukt woordvoerder Felix tijdens een livestream, terwijl hij een handtekeningenactie aankondigt.
Maar, achter gesloten deuren, in een gotenpand, wordt anders gesproken. “Het systeem moet geloofwaardig lijken, tot het instort”, zegt Clara, voormalig lobbyist. Hun echte doel? Chaos zaaien zodat verlies altijd te verklaren valt.
Hun tactiek is sluw. Via gehackte databases ‘lekken’ ze onschuldige gesprekken van politieke tegenstanders, framend als corruptie. Een anonieme tip leidt tot een onderzoek naar stemcomputers—niets gevonden, maar de twijfel blijft. Een maand voor de verkiezingen hacken ze hun eigen server, verwijzend naar ‘mogelijke manipulatie’.
Op verkiezingsnacht, bij een nipte nederlaag, grijpt Waarheid Nu haar kans. Felix verschijnt bleek op televisie: “Zie je? Het systeem is gebroken.” Twijfelende kiezers bestormen forums; #Verraden trendt. Ondertussen archiveert Clara de échte data—bewijzen van hun eigen sabotage—in een kluis. “Voor als we ooit… hervormen”, lacht ze.
De media splitst. Helft roept om hertellingen, de helft om ontbinding van de groep. Terwijl Suriname verdeeld raakt, smeden Felix en Clara plannen voor een nieuw ‘transparantie-initiatief’.
Ironie? Ze werden precies wat ze bestreden: architecten van wantrouwen. En in de schaduw wacht hun meesterzet: een volgende verkiezing, waar geen waarheid meer bestaat.
