Suriname kampt al jaren met economische uitdagingen: hoge inflatie, werkloosheid en een kwetsbare munt. Toch zijn het vaak dezelfde politieke partijen die verantwoordelijk zijn voor dit wanbeleid die nu proberen de aandacht af te leiden. Hun strategie? Het volk verdelen langs ideologische, etnische of sociale lijnen.
Door verdeeldheid te zaaien, hopen ze kritiek op hun eigen falen te smoren en de focus te verleggen van echte problemen naar kunstmatige tegenstellingen.
De tactiek is simpel maar effectief: verdeel de bevolking in groepen met tegenstrijdige belangen, en zij zullen elkaar bestrijden in plaats van het systeem dat hun problemen veroorzaakt. Zo worden discussies over economisch herstel overschaduwd door polariserende debatten over identiteit of cultuur.
Partijen die zelf betrokken waren bij corruptie of mismanagement, presenteren zich plots als “redders” van een bepaalde groep, terwijl ze niets concreets bieden voor structurele oplossingen.
Intussen blijft de economische ravage bestaan. Burgers zien hun koopkracht dalen, jongeren vertrekken uit nood naar het buitenland, en essentiële sectoren zoals onderwijs en gezondheidszorg verkommeren. In plaats van verantwoording af te leggen of herstelplannen te presenteren, investeren deze partijen in retoriek die angst en wantrouwen aanwakkert. Zo camoufleren ze hun eigen tekortkomingen en verschuilen ze zich achter schijnbare tegenstanders—vaak gewone burgers die in een ander kamp worden geplaatst.
De gevolgen zijn desastreus voor de samenleving. Verdeeldheid verlamt collectieve actie, terwijl de echte vijand—een gebrek aan daadkracht, transparantie en visie—ongestoort verdergaat. Het is daarom cruciaal dat Surinamers door deze tactieken heen prikken.
Eenheid en kritisch burgerschap zijn nodig om partijen ter verantwoording te roepen en te eisen dat concrete plannen, niet polarisatie, centraal staan. Alleen zo kan het land zich richten op wederopbouw in plaats van verdeeldheid.