Het seizoen van mooi Nederlands en mooie beloften is aangebroken. Politici die willen dat de kiezers op hun gaan stemmen geven allerlei mooie wensen door voor Suriname en wat ze willen dat verandert in Suriname. Het zijn wensen die iedereen kan uitspreken, daarvoor hoeven we niet per se politicus te zijn of worden. Bij een politicus die ambieert om in DNA te gaan zitten of een hoge executieve functie te gaan vervullen, is het juist van belang om aan te geven wat men zal doen om de wensen in vervulling te laten gaan en ook welke wegen men niet zal bewandelen om de beoogde veranderingen en doelen te bereiken. Het ‘hoe’ en de ‘specifieke wijze’ waarop doelen zullen worden behaald, dat is het beleid dat men wenst te voeren.
Velen die op de DNA-lijsten prijken hebben totaal geen benul hoe de staatsinrichting van Suriname is en wat de rol van politici en politieke partijen is. Zo toevallig komen we dan weer op de NPS. Er is een kandidaat van deze partij te horen geweest op de radio die af heeft gegeven op het beleid van deze regering. Dat beleid zou geen empathie hebben voor de Surinaamse burger en de mensen in het land die het moeilijk hebben. Deze aanklacht van de NPS’er is een aanklacht tegen de partijvoorzitter en de eigen partij. Het geeft of aan dat de partij gierig is geweest om ongeacht het karakter van de coalitie, te zitten in ’s lands bestuur of het geeft aan dat men lui en/of onwetend of onverschillig was bij het leggen van de basis wat als fundament dient voor deze regering.
Als het beleid van deze regering niet klopt, dan ligt het aan alle partijen die aan de basis ervan hebben gestaan, dus inclusief de NPS. Want, ten eerste is er het regeerakkoord. Partijen zetten hun principiële beleidspunten in het regeerakkoord. Als er tegenstrijdigheden zijn, waardoor een partij water bij de wijn moet doen en regeerpunten moet inleveren, dan doen deze partijen, als het eerlijke politici betreft, niet mee. De NPS heeft meegedaan, dus zijn haar punten meegenomen in het regeerakkoord. Dan is het nu aan de NPS om te zeggen welke punten uit het regeerakkoord niet zijn uitgevoerd. Of het kan dat de NPS niet bij te dragen had of genoegen nam met het negeren en weglaten van haar regeerpunten. Als dat zo is, dan heeft de NPS zich niet gedragen als een integere partij, maar een opportunistische zonder visie en morele waarden en normen.
Na het regeerakkoord dat het huwelijksverbond vormt van regeercoalities, vormt de gedetailleerde uitwerking van het gezamenlijk beleid in het regeerakkoord. De piekkuikens die zich opeens op een kandidatenlijst vinden, weten niet dat hun partij de NPS een degelijke bijdrage en dus ownership moet eisen en claimen in zo een regeringsverklaring. Nu moet de NPS aangeven welke punten die van haar afkomstig zijn, en die de indruk wekken dat deze regering geen empathisch vermogen heeft, niet zijn uitgevoerd of zijn verwaarloosd. Dat is tenminste als de NPS enige inbreng heeft gehad.
Linksom of rechtsom, door het beleid nu te bekritiseren beklagen de politici zich over de eigen partij en haar leiding. Er is een algemene ontevredenheid over de regering, omdat er veel armoede en inflatie is ervaren, maar dat ontslaat politici nog niet van de verplichting om, als ze onderdeel waren van een regering ooit, aan te geven wat hun aandeel is geweest in de beleidsuitvoering en het geformuleerd beleid welke uiteindelijk kan zijn blijven liggen.
Wij betreuren het algemeen gepraat van politici waarbij men de regering beklaagt. Beklagen mag, maar dan wel gefundeerd. Verder is het onvoldoende als politici zeggen dat men goed onderwijs wil. Dat wil iedereen, maar men moet wel met een paar ideeën komen. Moeten alle curricula worden herschreven, binnen welke periode zal dat gebeuren, wie zal het doen, hoeveel zal het kosten en wie zal het financieren? Moeten onderwijsstructuren worden vernieuwd? Zo ja hoe? Moet de wetgeving worden vernieuwd? Zo ja, wat precies. Moet er een universele ondersteuning komen naar schoolgaande kinderen? Tot welke leeftijd en onder welke condities? Wat moet de hoogte van een uitkering zijn?
Nu heeft de regering een uitkering beloofd aan bepaalde schoolgaanden van SRD 800. Dat is een begin maar het lijkt niet voldoende. SRD 2000 zou meer op zijn plaats zijn en geen enkel IMF of andere financier zou daar enige moeite mee hebben. Dan wordt er gezegd dat mensen werken, maar dat men met het loon niet uitkomt. Mensen moeten beter verdienen, maar hoe moet dat gebeuren? Dan wordt er beweerd dat een politicus wil gaan voor een sterke SRD. Iedereen wil dat, elke regering wil dat, omdat iets anders wensen politieke zelfmoord is.
Maar hoe bereik je een sterke munt en een lage inflatie? Dat zeggen de politici niet die vragen naar onze stem op 25 mei 2025.
