In Suriname weten we het wel: salaris is zoals een broodje bakkeljauw. Het ruikt lekker, smaakt even fantastisch, en voor je het weet… is het op. En dan? Dan zit je daar, met lege handen en een hoofd vol dromen die opeens weer opduiken.
Mijn baas denkt dat hij me elke maand koopt met dat ene envelopje. “Kijk, hier heb je je droomvergeter!” Maar goed, ik speel het spelletje mee. Want zonder salaris kan ik mijn échte droom niet betalen: een eigen warung waar ik roti verkoop aan toeristen die denken dat “extra heet” een suggestie is.
Tussendoor doe ik alsof ik corporate belangrijk ben. Spreadsheets updaten, mails sturen met “dringend” in de onderwerpregel… Maar eigenlijk wacht ik tot 15e, zodat ik kan zeggen: “Dromen? Nooit van gehoord. Hier is mijn pinpas.”
Want ja, salaris is een drug. En ik ben verslaafd aan boodschappen doen.
