Al 32 jaar wacht ik vrolijk op mijn “geluk”. Mijn mailbox puilt uit van aanbiedingen voor pizza’s en sportschoenen, maar geen enkel geluksticket. Mijn vrienden roepen: “Geduld, het komt echt!” Alsof het een trein is die al drie decennia vertraging heeft.
“Geduld is een schone zaak!” Ja, en mijn geduld heeft inmiddels een burn-out, drie scheidingen en een eigen podcast.
Elke ochtend check ik stiekem de achtertuin voor een gelukskip die gouden eieren legt. Tot nu toe alleen een hond die mijn rozen besproeide. Mijn leven voelt als een Ikea-instructie: “Stap 1: wees geduldig. Stap 2: ??? Stap 3: Geluk!” Maar waar blijft stap 2?!
Ondertussen post Janine uit groep 8 alweer een foto van haar derde luxe vakantie naar Bora Bora. Ik? Ik bewaar moed door te denken: Misschien is mijn geluk gewoon verdwaald, zoals die ene sok in de was.
Conclusie: Geduld is inderdaad oneindig. Net als mijn wachtrij voor een leuk leven. Maar hey, wie heeft er haast? Behalve mijn haar, dat rent weg alsof het renteverhoging is.
