De mensheid reduceert de natuur steeds vaker tot een verhandelbaar goed, een bron van winst in plaats van een kostbaar geschenk. Deze materialistische blik heeft verstrekkende gevolgen: talloze plantensoorten verdwijnen in stilte, vaak zonder dat we het merken.
Elke soort draagt echter niet alleen een ecologische rol, maar ook een verhaal. Denk aan geneeskrachtige kruiden die eeuwenlang werden gebruikt, of bloemen die centraal staan in traditionele rituelen. Met hun verdwijning verliezen we méér dan biodiversiteit—een stukje cultuur sterft mee.
Veel planten zijn verweven met menselijke geschiedenis, van mythologie tot ambachtelijke kennis. Wanneer een soort uitsterft, vervaagt ook de culturele praktijk eromheen. Het is een stille erosie van erfgoed: vergeten verhalen, verdwenen remedies, verzwakte verbindingen met het land. Dit is geen puur ecologische crisis, maar een identiteitsverlies.
Het is tijd voor een andere visie: natuur niet als bezit, maar als geschenk dat respect en bescherming verdient. Alleen zo behouden we niet alleen ecosystemen, maar ook de rijkdom van onze collectieve geschiedenis. Want zonder deze levende schatten verliezen we een deel van onszelf.
