De Caribische landen hebben een protestnota ingediend bij de Caricom met hun bezorgdheid over het inzetten van Cubaans medisch personeel. De Amerikaanse regering heeft sancties aangekondigd tegen landen die Cubaanse artsen onder andere inzetten in hun openbare gezondheidszorg. De sancties hebben te maken met mensenhandel waarin de landen betrokken zouden zijn bij het binnenhalen van de Cubaanse artsen. Die mensenhandel bestaat met name uit arbeidsuitbuiting. Volgens de Amerikanen wordt een deel van het inkomen van de Cubanen gestort voor de Cubaanse overheid. Dat zou moeten betekenen dat de Cubanen worden uitgebuit door hun eigen regering.
Ook zouden de paspoorten van de mensen niet bij de mensen zijn maar bij anderen waardoor de mensen zich niet gemakkelijk kunnen bewegen. Dat zijn allemaal tekenen van mensenhandel. Suriname is bij de laatste beoordeling door de Amerikaanse overheid heel goed gerangschikt. Suriname is in Tier 1 gerangschikt. Dat is de beste rangschikking die landen kunnen krijgen voor hun beleid met betrekking tot het aanpakken van mensenhandel. Suriname heeft heel vaak gestaan in de Tier 2 en zelfs in de Tier 2 Watchlist categorie, namelijk de 2e en de 3e categorie. De landen die hun beleid helemaal niet op orde hebben zitten in Tier 3. Suriname heeft nooit in deze categorie gezeten.
Maar het is zaak dat wij kritisch kijken naar de manier waarop wij de belangen van vreemdelingen in ons land behartigen.
Ten eerste hebben wij in Suriname niet een echt restrictief beleid wat betreft het toelaten van vreemdelingen tot ons grondgebied. De grenzen zijn vrijwel open. Daardoor is het voor illegalen gemakkelijk om ons grondgebied te betreden en er illegale activiteiten te ontplooien. Bilateraal zijn er geen samenwerkingen van behoorlijke omvang met de buurlanden om met border management systemen het stroom van illegalen aan banden te leggen. Het is dus vrij gemakkelijk om illegaal het Surinaams grondgebied te betreden. Verder is het toelatingsbeleid zodanig dat het legaal ook gemakkelijk is om toegelaten te worden voor Suriname. Het beleid is zelfs zo soepel, dat er geen sprake is van de gebruikelijke reciprociteit.
Suriname heeft een heel soepel toelatingsbeleid voor de grote groep Nederlanders, terwijl omgekeerd het beleid naar de Surinamers heel soepel is. Terwijl het visumbeleid voor Surinamers naar Nederland, ook voor de mensen die eens onderdanen waren heel vernederend is, mogen omgekeerd Nederlanders zonder enige screening gewoon voor Suriname een visum kopen.
Verder zijn er een heleboel mensen met een PSA (Persoon van Surinaamse Afkomst)-kaart die onbeperkte toegang tot Surinaams grondgebied hebben. Voor bepaalde nationaliteiten is de visumprocedure heel streng, bijvoorbeeld voor Indiërs. Dat heeft te maken met de aversie die er heerst bij veel politici naar India en Indiërs. Dat blijkt nu ook bij de politieke campagnes.
Wanneer vreemdelingen hier te lande zijn en ook werken, dan hebben we niet in Suriname de traditie opgebouwd om naar hun situatie te kijken. We bemoeien ons niet met de groepen vreemdelingen en hun wel en wee. We kijken ook niet of ze worden uitgebuit of slecht betaald of behandeld. We hebben grote groepen vreemdelingen die hier op de arbeidsmarkt actief zijn zoals Chinezen, Haïtianen, Cubanen, Filipijnen en Aziatische en regionale nationaliteiten op vissersboten.
Er zijn grote groepen Brazilianen die veelal als zelfstandige werken,, maar misschien ook in loondienst. De Surinaamse diensten kijken niet om naar de omstandigheden van deze vreemdelingen.
De regering van Suriname voldoet volledig aan de minimumnormen voor de eliminatie van mensenhandel, staat in het laatste Amerikaanse landenrapport over mensenhandel in Suriname. De regering heeft belangrijke prestaties geleverd om dit te doen in 2025. Daarom werd Suriname geüpgraded naar Tier 1. Deze inspanningen omvatten het veroordelen van één mensenhandelaar; het identificeren van meer slachtoffers, waaronder een kind dat slachtoffer was van familiehandel en het vervolgen van de vermeende mensenhandelaars; en het vervolgen van een vermeende medeplichtige politieagent.
De regering opende een opvangcentrum om slachtoffers op lange termijn op te vangen, waarmee het gebrek aan beschikbare opvangcentra werd aangepakt om slachtoffers meer dan drie maanden te helpen, en wees een maatschappelijk werker aan om toezicht te houden op de activiteiten. De regering heeft standaard aanpakprocedures voor slachtofferidentificatie afgerond en geïmplementeerd, een nieuw beleid ontwikkeld om de Trafficking in Persons Unit (TIP Unit) van de politie in staat te stellen om slachtoffers toegang tot juridische bijstand te vragen, en het proces voor 10 slachtoffers in gang gezet om verblijfsvergunning te verkrijgen.
Hoewel de regering voldoet aan de minimumnormen, heeft zij niet alle slachtoffers automatisch toegang gegeven tot maatschappelijk werkers en medische zorg, noch gespecialiseerde diensten voor kindslachtoffers, en de TIP Unit had onvoldoende training in opvangdiensten. Slachtoffers konden niet vanuit het buitenland getuigen, waardoor de samenwerking in strafzaken beperkt werd. De overheid financierde ook niet voldoende inspanningen tegen mensenhandel, veroordeelde minder mensenhandelaren, trainde rechters niet adequaat en pakte de hiaten in het toezicht of de uitvoering van regelgeving door sommige ambtenaren niet adequaat aan.
Suriname staat voor nu goed, maar moet de hangende zaken in orde maken. En zeker gaan letten op hoe het met de groepen migrantenarbeiders gaat in het land.
