Commentaar van een Surinaamse politiek analist:
De uitspraak “Iedere cent die de staat uitgeeft is van de bevolking” is geen loze kreet, maar een fundamentele waarheid die het hart vormt van een gezonde democratie.
Toch zien we tijdens verkiezingsperiodes een zorgwekkend patroon: politici die zichzelf plaatsen op kandidatenlijsten terwijl zij reeds functies bekleedt als minister, directeur of beleidsadviseur, en vervolgens de middelen van de staat – lees: het volk – inzetten voor hun campagnes.
Dit is niet langer een kwestie van slecht beleid; het is een vorm van institutionele corruptie en diefstal die diep ingrijpt in de moraal van het politieke systeem.
Het probleem: Staatsmiddelen als persoonlijke spaarrekening
Deze praktijken zijn een openlijk schandaal. Ambtenaren die belast zijn met het besturen van openbare middelen, gebruiken deze systematisch om zichzelf te promoten. Campagnereizen, reclameborden, sociale media-acties – allemaal gefinancierd met belastinggeld dat afkomstig is van burgers die dagelijks bloed, zweet en tranen storten voor hun gezinnen. Dit is geen toeval; het is een strategie om machtsposities te behouden, ongeacht de ethische consequenties. Zo wordt de staat niet langer gezien als een instrument voor het algemeen belang, maar als een melkkoe voor politieke elites.
De hypocrisie van morele standaarden
Politici roepen vaak op naar “integriteit” en “goed bestuur”, maar hun daden spreken een andere taal. Als zij werkelijk principieel waren, zouden zij afstand doen van hun functies vóór de verkiezingen en campagnes financieren uit eigen zak of via partijmiddelen.
In plaats daarvan normaliseren zij het misbruik van volksgeld. Dit vormt een gevaarlijk precedent: als elke regering dit doet, wordt diefstal een geaccepteerd onderdeel van de politieke cultuur.
Juridische en morele implicaties
Hoewel sommige juristen dit misbruik mogelijk wegredeneren als “onduidelijke wetgeving”, is de morele verontwaardiging duidelijk.
Het is onaanvaardbaar dat machthebbers zichzelf verrijken terwijl zij de bevolking prediken over spaarzaamheid en offers.
Zo ontstaat een kloof tussen de elite en de burger, die zich steeds meer buitengesloten voelt.
De oplossing: Transparantie en verantwoording
Om deze vicieuze cirkel te doorbreken, zijn er twee noodzakelijke stappen:
Wettelijke afschaffing van dubbele functies: Politici met regeringsfuncties moeten uitgesloten worden van verkiezingscampagnes op staatskosten.
Onafhankelijke controle: Een transparantieregister moet openbaar maken welke middelen waarvoor gebruikt worden. Partijen die overtreden, moeten juridisch en financieel gehouden worden.
Conclusie: Het volk verdient beter
Suriname staat op een keerpunt. Als burgers zwijgen tegen deze praktijken, wordt medeplichtigheid aan corruptie.
Het is tijd voor een beweging die eist dat politici hun eigen middelen inzetten – of terugtreden.
Want zoals de analist stelt: “Totdat zij dit doen, is het geen wanbeleid, maar ordinaire diefstal. En dat is een misdaad tegen het volk.”
