Het is een terugkerend schouwspel in de politiek: kandidaten die tijdens verkiezingen beloven “de stem van de kiezer” te zijn, maar na hun verkiezing stiekem uitkijken naar een hogere of prestigieuzere functie.
Voor kiezers voelt dit als verraad.
“Het is een vorm van kiezersbedrog”, stelt politicoloog Ricardo in gesprek met Dagblad Suriname. “Kiezers stemmen op een persoon én een mandaat. Wanneer die persoon dat mandaat verruilt voor persoonlijk gewin, ondermijnt dat het democratisch vertrouwen.”
Historische voorbeelden zijn schaamteloos talrijk. Neem de casus uit 2012, toen een partijprominent na een half jaar in de Assemblee te hebben gezeten, plotseling zijn zetel opgaf voor een lucratieve ministeriële functie, terwijl hij tijdens de campagne zwoer “tot het einde te vechten voor land en volk”.
Ricardo benadrukt: “Dit zijn geen incidenten, maar symptomen van een cultuur waarin carrièrisme boven verantwoordelijkheid wordt gesteld.”
Hoe kunnen zulke kandidaten worden afgestraft? Volgens Ricardo begint het bij transparantie. “Partijen moeten contractueel vastleggen dat kandidaten hun volledige termijn uitzitten, tenzij er zwaarwegende redenen zijn. Wie tóch vertrekt, zou financieel moeten worden teruggevorderd.”
Ook kiezers zelf hebben macht: “Stem niet op cv-builders, maar op loyale vertegenwoordigers. Onderzoek hun loopbaan: hebben zij eerder posities verlaten voor iets ‘beters’?”
Daarnaast pleit Ricardo voor een “schandpaalcultuur”. “Publieke vernedering werkt. Media moeten dit gedrag keihard aan de kaak stellen, in plaats van het te normaliseren.” In het buitenland gebeurde dit in 2020, toen een parlementslid na drie maanden opstapte voor een directeurschap. De publieke verontwaardiging was zo groot dat hij uiteindelijk terugtrad.
Het is tijd dat kiezers eisen dat politici hun beloften nakomen. Zo niet, dan verdienen ze geen stem – maar wel een plek in de schandpaal van de democratische geschiedenis.
