Ah, Kokos Man. Wie had ooit kunnen denken dat iemand die bekend stond als een activist – ja, echt, die Pakkitow – zo’n sublieme entree in de wereld van de politiek zou maken?
Een mengelmoes van “kop kroto-olie” (want blijkbaar is motorolie nu campagnevoeren) en zelfoverschatting.
Met een helikopter, vuurwerk, en een podiumspringpartij à la James Bond (maar dan budget) leek hij vastbesloten de NDP-lijst te bestormen. Helaas bleek zijn glorieuze achtbaanrit—volgende stop: kopkraan-olieblunders—minder succesvol dan gehoopt. Zijn “Mission Impossible”? Geslaagd! Want ja, niemand kon deze crash-and-burn voorspellen.
Bravo! Maar hé, wie heeft er nou tijd voor nuchterheid als je jezelf kunt verkopen als de nieuwe James Bond van Suriname?
Helaas, onze held ontdekte snel dat zijn “onweerstaanbare charme” en oliegladde uitspraken hem niet verder brachten dan een doodlopende weg bij de NDP. Wat een verrassing! Was hij echt zo naïef om te denken dat dit circus hem automatisch een plekje op de lijst zou opleveren? Blijkbaar wel. Want daar ging-ie, als een nachtkaars in een storm: flitsend aan, maar net zo snel weer uit.
Van bewaker van de uitslagen tot ongeleid projectiel: wat een glorieuze carrièrecurve. Misschien moet hij toch maar terug naar kokosnoten verkopen. Daar is hij tenminste goed in… of niet? Oh wacht, zelfs dat gaat mis.
