Het Surinaams nationaal heren voetbalelftal, Natio, speelt vanavond een eerste wedstrijd uit een serie van 2 op basis van uit en thuis. Als Suriname de serie winnend afsluit, zijn ze in juni 2025 op de Concacaf Gold Cup. In 2021 maakten we daar voor het eerst onze afwachting en de kwalificatie is toe te schrijven aan een contingent Surinaamse voetballers met een Surinaams paspoort dat in Suriname was gevormd.
Het Surinaams voetbalelftal ziet er inmiddels heel anders uit, het bestaat hoofdzakelijk uit spelers die niet in Suriname wonen en/of werken. Soms zijn er spelers die nooit naar Suriname zijn geweest. Ze kennen Suriname dan hooguit van het telefoonscherm, enige binding met het land hebben ze niet. Voor ons is het ons moeilijk voor te stellen hoe het mogelijk is dat spelers geen binding ‘whatsoever’ hebben met een land maar toch met volle hart en toewijding risico’s nemen, met mogelijke schade voor lichaam en carrière, om de 3 punten te behalen. We zien dat deze categorie spelers eerder met het hoofd dan het hart speelt en soms gewoon kiest voor landen als Indonesie. Dat zijn rationele keuzes, terwijl bij landenteams het juist gaat om het gevoel als voorwaarde en garantie voor volle toewijding.
We zien bij landenteams dat niet de beste verzameling van de professionele spelers wint, maar het collectief dat met een passie speelt. Zelden is dat te zien in Natio, waardoor prestaties over het algemeen ondermaats zijn. Dan is het soms onbegrijpelijk om te zien hoe andere landenteams met een veel lagere kwaliteit aan spelers, toch nog een goede vuist kunnen maken en soms ook van het op papier sterkere elftal van Natio winnen.
Wij hopen Suriname weer op de Gold Cup te zien, maar het worden geen gemakkelijke wedstrijden tegen Martinique. Suriname doet met Natio wat bekend is in ons land als ‘piki pley’. We verzamelen ons vooral om de wedstrijden te spelen, zonder enige groepscohesie en chemistry. De wedstrijden zijn daarom ook navenant, zoutloos met veel balbezit op eigen helft.
We denken dat Martinique gevaarlijk zal toeslaan tegen Suriname, dat niet goed gefocust lijkt op deze wedstrijd. Natio en de hele organisatie ogen gedesoriënteerd zonder een vooraf bekende strategie. Martinique lijkt op voorhand gieriger, scherper en met meer ambitie. De laatste keer was ongeveer een jaar terug toen wij 1-1 speelden tegen het eiland. Het balbezit was gelijk. In 2012 speelden beide landen ook gelijk. Te oordelen naar de tactiek van beide teams in de laatste wedstrijden, dan moet toegegeven worden dat Martinique met een lager kaliber aan spelers, toch een tikkeltje aanvallend gevaarlijker oogt dan het statisch en voorspelbaar opbouwend team van Natio. Op dat vlak denken we niet dat in het afgelopen jaar veel ten voordele is veranderd.
Surinamers moeten daarom heel realistisch de wedstrijd tegemoet treden, het team vooral ondersteunen, maar de jongens niet opzadelen met verwachtingen waarvoor ze mentaal niet voorbereid zijn.
Overigens is Menso ook niet nadrukkelijk aanwezig in het Surinaams voetbal. Een realistische blik op de 2 wedstrijden zal maken dat we ook de na-analyse gebalanceerd zullen kunnen doen.
Het kan vandaag dus alle kanten opgaan, het zal gewoon ervan afhangen of het Surinaams team zijn dag wel heeft of niet. Minder op papier zijn wel enkele afzeggingen vanwege blessures en bevallingen van vrouwen. Vooral dit laatste weegt zwaar want, is men er niet bij de bevalling dan riskeert men verstoorde relaties en zelfs permanente breuken.
De vraag is uiteraard ook of spelers met een Surinaams paspoort die een bepaalde binding met Suriname hebben vanaf de geboorte, ook dezelfde keuzes zouden maken.
In elk geval complimenteren we de spelers wel die met een bepaald risico voor Natio willen uitkomen. Een kritische volger van Natio merkte op dat het hem opgevallen was dat de jongens die voor Natio uitkomen, in de Nederlandse competities opeens op de reservebank belanden, zonder enige consequenties. De validiteit van die opmerking hebben we niet kunnen verifiëren.
In elk geval roepen we de Surinaamse fans op om naar het stadion te gaan. Surinaamse fans in de stadions zijn ook toevallige verzamelingen van Surinamers zonder een strategie en cohesie. Suriname heeft geen stadioncultuur meer, we hebben geen fans die vergelijkbaar zijn met de iets serieuze landen. Het aansporen van het thuisteam gaat moeizaam. Verder dan ‘Hup hup Natio’ en ‘We want more’ gaan Suriname fans niet, of ze nu in Nickerie, Brokopondo of in Paramaribo op de tribunes zitten.
Natio heeft geen fanclub, geen ‘clubliederen’, ondanks we al decennialang nationale wedstrijden spelen. Omeni wo nak ding is de vraag gesteld op de radio om de boel op te jutten, het radiopubliek weet niet veel van Natio nog minder.
