Tussen 2010 en 2020 domineerde een golf van politiek populisme de Surinaamse samenleving, aangewakkerd door de toenmalige NDP-regering. Met retoriek die volkswoede bespeelde tegen armoede en de elite, won de NDP snel aan populariteit.
Het gevolg was een verdeelde samenleving, een ondermijnend vertrouwen in democratische instellingen en een economie die structureel werd verzwakt door kortzichtige beloften.
Volgens Dr. Anna van der Meer, politicoloog, ligt de kracht van populisme in de emotionele aansluiting bij kiezers: “Populistische leiders vereenvoudigen complexe problemen tot zwart-witverhalen. Ze beloven snelle oplossingen voor kwesties als werkloosheid of armoede, maar negeren de langetermijngevolgen. Zo creëren ze een vicieuze cirkel van teleurstelling en radicalisering.”
Deze tendens is niet uniek voor Suriname. In de westerse wereld zien we een wereldwijde opmars van populistische partijen, van de verkiezing van Donald Trump in 2024 tot het Brexit-referendum. “Deze bewegingen profiteren van een diepgeworteld gevoel van achterstelling bij grote groepen kiezers”, aldus Van der Meer. “Maar door zich te focussen op zondebokken en simpele slogans, wordt er geen duurzame oplossing geboden voor economische ongelijkheid.”
De NDP-regering van 2010-2020 illustreert dit treffend.
Terwijl belastingverlagingen en armoedebestrijding in eerste instantie populariteit opleverden, leidde het beleid uiteindelijk tot een stijging van de staatsschuld, een tekort aan arbeidskrachten in cruciale sectoren en een vergiftigd politiek klimaat. “Populisme werkt als een pijnstiller: het maskeert de symptomen, maar geneest de ziekte niet”, stelt Van der Meer.
De les is duidelijk: zonder een eerlijk debat over complexe uitdagingen en een beleid dat langetermijnvisie combineert met sociale inclusie, blijft populisme een bedreiging voor de stabiliteit van onze democratie.
