Tijdens verkiezingscampagnes voeren politici vaak een retorisch wapen uit dat rechtstreeks het hart van kiezers raakt: de toekomst van hun kinderen. Met slogans als “Stem op ons, voor een betere wereld voor de volgende generatie” of “Wij beschermen de toekomst van jullie kinderen” , proberen zij emoties te bespelen. Maar waarom richten zij zich juist op deze boodschap, en wat zegt dat over de huidige politieke cultuur?
Ouderen politici, vaak zelf al jaren actief in de politiek, benadrukken regelmatig dat jonge kiezers en ouders moeten “kijken naar de toekomst” . Dit terwijl velen van hen juist deel uitmaakten van regeringen die economie , onderwijs, gezondheidszorg hebben vernietigd, zaken die rechtstreeks van invloed zijn op de kansen van jongeren. Toch durven zij, ondanks eerdere mislukkingen, opnieuw aan te kloppen bij de kiezer.
Deze strategie is niet toevallig. Politici spelen in op een diepgewortelde angst bij ouders: de angst dat hun kinderen het slechter zullen hebben dan zijzelf.
Door de toekomst van de jeugd als pokerschip in te zetten, creëren zij een emotionele band met kiezers.
Maar tegelijkertijd is het een cynische tactiek. Het verplaatst de aandacht namelijk van concreet beleid naar abstract idealisme, waardoor kiezers minder kritisch kijken naar de prestaties (of gebrek daaraan) uit het verleden.
De ironie is bitter: veel politici die nu roepen over “de toekomst van onze kinderen”, hebben zelf decennialang de tijd gehad om die toekomst vorm te geven.
In plaats daarvan lieten zij een erfenis na van onbetaalbare huizen, een op hol geslagen economie en een generatie jongeren die steeds langer wachten op een eigen leven. Toch worden zij niet gehinderd door enige schaamte om opnieuw te vragen om vertrouwen.
Jongeren, vaak minder politiek gevormd of onwetend over de complexiteit van beleid, worden hierbij het liefst als pionnen gebruikt. Hun hoop op verandering wordt ingezet om ouders te overtuigen, terwijl de beloftes vaak niet meer zijn dan holle retoriek. Het is een vorm van manipulatie die zich verschuilt achter een façade van idealisme.
Waarom lukt dit keer op keer? Omdat angst verkoopt, en omdat de politiek structureel gefocust is op korte termijn winst.
Kiezers herinneren zich zelden beleidsfouten uit het verre verleden, en jongeren worden vaak niet serieus genomen als kritische stem.
Totdat zij zelf aan de macht komen, blijft dit spel doorsudderen.
De toekomst van onze kinderen verdient meer dan lege beloftes. Het is tijd voor politici om niet alleen naar de jeugd te verwijzen, maar ook concreet verantwoording af te leggen voor hun verleden daden. En voor kiezers: kijk niet alleen naar wat zij beloven, maar vooral naar wat zij al hebben gedaan. De toekomst begint nu – en die mag niet langer worden verkwanseld voor een handjevol stemmen.
