Het verhaal van Claire: “Mijn leven is verdampt, en niemand ziet het”
Claire (schuilnaam), een 54-jarige middenstander in Paramaribo, kijkt uit haar raam naar een straat die ooit bruiste van hoop. Nu ziet ze leegte. Haar handen trillen als ze praat. “Sinds 2020 ben ik 60% van míjn leven kwijtgeraakt. Niet alleen geld, maar alles wat er toe deed.” Haar stem breekt. “Mijn spaargeld? Weg. Mijn familie? Verdeeld door stress. Mijn vreugde? Verpletterd onder de slogan ‘Red Suriname’.”
Claire, vroeger eigenaresse van een bloeiende textielwinkel, werkt nu als schoonmaakster. Haar pensioen? Een illusie. “Ik was trots. Ik gaf mensen werk. Nu vraag ik me af: wie heeft dit land écht gered? De VHP herhaalt het als een mantra, maar mijn bestaan is weggevaagd. Ze redden banken, politici, projecten – maar waar zijn de mensen?”
Haar zoon migreerde naar Nederland; haar dochter kampt met depressie. “We praten niet meer. Armoede vernielt ook liefde.” Ze wijst naar een foto aan de muur: een familiepicknick uit 2018. “Kijk. Dit waren wij. Nu ben ik vijf jaar ouder, vijf jaar armer, en niets is ‘gered’. Alleen hun cijfers.”
“Red Suriname” – Een slogan zijn mensen vergeten?
De VHP preekt over redding, maar Claire’s verhaal is geen uitzondering. Sinds de NDP-regering (2010-2020) populistische beloften zoals gratis gezondheidszorg en subsidies uitstrooide, stapelde de staatsschuld zich op. De huidige regering erfde een crisis, maar Claire vraagt: “Waarom voel ík nog steeds de klappen?”
“Zonder mensen geen land”, benadrukt ze. Toch lijken Surinamers zoals Claire de onzichtbare kosten te dragen. De inflatie piekte in 2021 tot 60%, middenstanders zakten weg, en migratie bereikte recordhoogtes. Wie wordt er gered? Een kleine elite? Cijfers over macro-economisch herstel klinken hol voor wie dagelijks kiest tussen medicijnen en eten.
Economen waarschuwen al jaren: populisme bouwt op korte termijn applaus, niet op duurzame groei.
Claire’s “60% achteruitgang” symboliseert een generatie die uitgeput raakt. “Ze zeggen ‘red het land’, maar een land is zijn mensen. Als wij vergaan, wat blijft er dan?”
De overheid wijst naar infrastructuurprojecten en IMF-steun, maar voor Claire is dat abstract.
“Een weg repareert geen gebroken gezin.
Een lening vult geen lege borden.”
Haar vraag blijft hangen: Wie werd hier gered?
En: wie neemt verantwoordelijkheid voor de onzichtbare lijken langs de weg van ‘herstel’?
Claire’s verhaal is een noodkreet uit het hart van Suriname’s crisis.
“Red Suriname” mag dan een politieke leus zijn, maar zonder rechtvaardigheid voor de Claire’s van dit land blijft het een holle frase.
Een natie wordt niet gered door cijfers op een spreadsheet, maar door de waardigheid van haar mensen te beschermen. Zoals Claire het samenvat: “Als je een land redt, red dan eerst zijn ziel.”
- Dit verhaal is geanonimiseerd om de veiligheid van de geïnterviewde te waarborgen. Namen en details zijn aangepast.
