Linda, een parttime leerkracht aan een basisschool in Paramaribo, staat elke dag voor de klas met een zware last op haar schouders. Niet alleen moet ze haar leerlingen inspireren en onderwijzen, maar ze worstelt zelf met financiële onzekerheid omdat haar salaris al tien maanden uitblijft. “Het is vernederend”, vertelt ze met trillende stem. “Je geeft alles voor je leerlingen, maar het systeem laat jou als leraar volledig vallen.”
Voor Linda is dit meer dan een loonkwestie; het gaat om respect en erkenning van haar werk. “We worden behandeld alsof we niet belangrijk zijn. Maar wie staat er elke ochtend vroeg op om de toekomst van onze kinderen te vormen? Wie zorgt ervoor dat leerlingen zich veilig en gewaardeerd voelen?”, vraagt ze retorisch.
Zelf heeft ze al maandenlang moeten lenen bij familie om haar huur en boodschappen te betalen. “Ik ben niet de enige. Veel collega’s leven in dezelfde situatie. Sommigen hebben zelfs overwogen om te stoppen met lesgeven.”
De frustratie bij Linda groeit ook, omdat ze vindt dat het ministerie tekortschiet in transparantie en actie. “Er komen steeds nieuwe beloften, maar niets gebeurt echt. Het lijkt wel alsof het ministerie meer bezig is met politieke spelletjes dan met echte oplossingen.” Ze pleit voor automatisering van salarisbetalingen en een garantiefonds voor leraren, zodat dergelijke crises in de toekomst voorkomen kunnen worden.
Toch blijft Linda hopen dat de situatie snel verbetert. “Ik wil mijn leerlingen niet teleurstellen. Ze verdienen een goede toekomst, en daar werk ik elke dag voor. Maar ik verdien ook een eerlijk salaris. Dat is geen luxe, dat is een recht.”
Haar verhaal is een roep om hulp, maar ook een oproep tot actie voor beleidsmakers die de toekomst van het onderwijs in handen hebben.
