Een heleboel Surinaamse mannen en vrouwen zijn heel erg actief op social media om een heel hoog beschaafd, beleefd en geleerd gezicht van zichzelf te tonen aan de kiezer die op 25 mei naar de stembus moet.
Het meest doorzichtige symbool van deze categorie die straks als ze ergens zitten, de social media als de pest gaan mijden, is een voormalig diplomaat en docent die nu zich profileert namens de NPS en solliciteert voor de post van minister of DNA-lid als hij op de lijst komt.
Wanneer er iets spraakmakends in de samenleving gebeurt, dan wacht de politicus met populistische neigingen eerst de publieke opinie af, om zeker ervan te zijn welke richting de meerderheid gaat. Wanneer dat duidelijk is, dan laat hij zich uit in de richting van de meerderheid. Daarna volgen de standaard-likes en comments. Wel eens is de opmerking gemaakt dat de stellingname altijd politiek correct is, zonder bijvoorbeeld rekening te houden met de bestuurlijke en politieke geschiedenis van zijn partij zelf. Zo is het altijd ‘meer dan tijd’ dat iets ‘eindelijk’ in Suriname gebeurt. Hij zal het laten veranderen, maar hoe en in welke mate de verandering zich verhoudt tot het NPS-verkiezingsprogramma, zo die bestaat, blijft onduidelijk.
Een enkele die het op zijn ‘wall’ durft, die geeft ook aan dat er niets aan politieke waarde wordt toegevoegd als we algemeen blijven praten en nazeggen wat anderen oppervlakkig opmerken.
Omdat het op Facebook de belichaming is van de politici die met een net verhaal en mooie plaatjes indruk willen wekken bij kiezers, om ze daarna als een baksteen te laten vallen, zullen we vandaag aandacht besteden aan enkele markante patronen en quotes van deze interessante politicus met weinig diepgang.
Mijn symbool in de strijd tegen armoede is geen stoer militair pak! Mijn wapen tegen armoede is een eenvoudige pen of potlood! Een heel mooie quote maar, hier zien we dat de politicus zichzelf stelt boven de partij. Wat hij namelijk moet doen is niet zijn persoonlijke waarden presenteren, maar dat van zijn partij. Een voorbeeld van zo een individualistische actie is de aankondiging dat de politicus momenteel werkt ‘aan mijn droomplan om op termijn armoede in Suriname definitief te bestrijden’. Suriname zou daarmee het eerste land worden en zou de politicus goed zijn voor de Nobelprijs voor de Vrede. ‘Het is heel simpel en makkelijk uitvoerbaar zonder te veel geld daaraan te besteden. Er zijn wel kosten aan verbonden, maar daar zijn de internationale financiële instellingen voor.’ Wat is, is een raadsel, het zal geen geld kosten, maakt toch wel. Het is loos gepraat, precies zoals de ‘staatsadviseur huisvesting’ uit de NPS (de voorzitter) nul aan geschreven voorstellen en plannen aan de president kon presenteren.
Verder zien we dat er opmerkingen worden gemaakt over politici in militair pak, maar de hedendaagse leiders van zijn partij hebben laten blijken dat ze een samenwerking met de partij waar mensen in militair tenue lopen, niet uitsluiten. Dat is dan weer de kiezer in de war brengen. Bovendien zou een reden voor politici om niet in militair uniform te zijn, dat Guyana het benauwd zal krijgen: maar dan rijst de vraag voor wiens belangen de politicus opkomt.
Een andere quote: “Suriname smacht naar eerlijke leiders! Betrouwbare leiders die doen wat ze zeggen! Leiders die eenvoudig willen zijn, terwijl ze het volk verheffen! Leiders die te allen tijde het prachtige Surinaamse volk voorop stellen! Leiders wiens missie het is armoede voor eens en altijd te verbannen uit dit rijk land!.”
In dit soort boodschappen, vooral als het gepaard gaat met de boodschapper in jas en das en sprekend op een podium. In feite zegt de boodschapper dat hij de eerlijke, oprechte, vaderlandslievende leider is. Maar waar is dan het bewijs? Dit algemeen gepraat over eerlijke leiders is hol van binnen. En absurd is ook de definitie dat ‘iedereen die voor een groot publiek praat en men luistert, een leider’ is. Bovendien is het een verwijt naar de eigen partij die decennialang politieke en regeringsleiders heeft afgeleverd. Ze waren niet eerlijk en er is in de NPS niets ten goede veranderd, integendeel.
En dan praat de politicus constant over de bromtji diary maar in de recente meeting ergens te Saramaccadoorsteek, zien we die verscheidenheid niet en niemand die daar een opmerking over maakt.
Nu blijkt ook dat de NPS vanuit de inheemse gelederen een mevrouw als inheemse leider laat profileren die voorstander is van grondhuur en niet van collectieve grondenrechten. Is de NPS dan tegen de rechten van de inheemse en tribale volken? Wat bijna alles slaat is de vraag die de voormalige ambassadeur stelt of Suriname protesten heeft ingediend tegen verkeerde landkaarten die Guyana zou gebruiken met het Tigri-gebied toegevoegd aan Guyana. Maar dat is een vraag die deze politicus aan zichzelf en zijn partij moet stellen. Het is oneerlijk om te doen alsof hij en zijn partij hiertegen niets konden doen en dat ze nu pas wakker worden. Hij had er beter aan gedaan om te noemen hoeveel keren hij en zijn partij een protest hebben ingediend.
Maar het mooie volgt nu. Ide politicus vind het echt achterlijk dat de politie tippelaarsters in de stad aan heeft gehouden. Hij vindt dat er geen reden daartoe is omdat… politiemannen deze dames op het bureau ontvangen ‘om te werken’ indien het ze goed uitkomt. Dus als we zo door redeneren dan moet de Surinaamse politie, waarvan leden regulier in de fout gaan, tegen niets optreden. En nu komt het: de NPS-politicus is voorstander van het reguleren van ‘de kwestie’ en ervoor zorgen ‘dat de dames veilig zijn en beschermd worden’. Dat is een heel interessant punt: de NPS is dus voorstander van het reguleren, dus onder regels en voorwaarden, toestaan van tippelwerk oftewel prostitutie in Suriname. Dat is een stevige verkiezing issue waarmee de NPS met de billen bloot komt, kleur bekent en zich durft te onderscheiden van andere partijen.
Met andere woorden: zijn ook Patricia Etnel, Diana Pokie en Ruth Wijdenbosch voor het legaal maken van het beroep van prostitutie?
