Suriname heeft zich de afgelopen jaren opvallend geprofileerd in het internationale debat over de oorlog tussen Rusland en Oekraïne.
Terwijl het conflict zich duizenden kilometers ver weg afspeelt, koos de Surinaamse regering ervoor om zich actief te mengen in de kwestie. Een beslissing die nu, achteraf, op kritiek kan rekenen.
Al in de beginfase van de oorlog sprak Suriname, als enige CARICOM-lidstaat, zijn steun uit voor Oekraïne. Minister van Buitenlandse Zaken Albert Ramdin bezocht zelfs een Oekraïense Summit on Peace in Oekraïne.
Ramdin zou de handelsrelaties tussen Suriname en Oekraïne ook willen versterken. Tot op heden zijn deze plannen echter niet van de grond gekomen, wat vragen oproept over de effectiviteit van deze diplomatieke inspanningen.
Neutraliteit had beter gepast
Critici vinden dat Suriname, als klein land, zich neutraal had moeten opstellen in dit conflict. In plaats van partij te kiezen, had het land zich kunnen richten op het behartigen van zijn eigen belangen en het vermijden van onnodige internationale betrokkenheid. Nu lijkt Suriname met lege handen te staan, terwijl de wereldwijde situatie sterk is veranderd.
De recente ontwikkelingen in de Verenigde Naties, waarbij de Verenigde Staten en Rusland voor het eerst in drie jaar samen tegen een resolutie stemden die de Russische invasie van Oekraïne veroordeelde, onderstrepen de complexiteit van het conflict.
De VS koos voor een andere aanpak onder president Donald Trump, wat de internationale verhoudingen verder heeft veranderd. Suriname, dat aanvankelijk indruk wilde maken op het wereldtoneel, lijkt nu geïsoleerd te staan.
Lessen voor de toekomst
De Surinaamse regering lijkt een vergelijkbare misstap te hebben gemaakt in het conflict tussen Israël en Gaza.
Suriname is wel direct in de bres gesprongen voor Oekraïne, maar heeft dat nagelaten tijdens de eerste maanden van de genocide door Israël tegen de Palestijnen in Gaza.
Hoewel het belangrijk is om op te komen voor mensenrechten en internationale rechtvaardigheid, moet Suriname zich afvragen of het wel de middelen en invloed heeft om een significante rol te spelen in dergelijke complexe kwesties.
Deze buitenlandse avonturen hebben Suriname weliswaar op de wereldkaart gezet, maar niet op de manier waarop het land had gehoopt. In plaats van bewondering af te dwingen, heeft het land nu de taak om zijn wonden te likken en te reflecteren op zijn buitenlandse beleid.
Neutraliteit en een focus op regionale samenwerking lijken voor een klein land als Suriname een betere strategie dan het najagen van internationale erkenning via controversiële standpunten.
De vraag blijft: zal Suriname leren van deze ervaringen en in de toekomst een meer afgewogen en strategische aanpak kiezen?
