Er is een bundeling gaande geweest van een aantal kleine buitenparlementaire partijen waarvan enkele eerder wel regeermacht hebben gehad. Voordat het geheel tot een functionele structuur kon worden, zijn er al splinters in de politieke groepering te zien. De splinter is gericht op de ontwikkelingen rond de partij de Surinaamse Partij van de Arbeid.
Er is een meningsverschil over wie de lijsttrekker van de combinatie vanuit de SPA zou worden. Een andere relatief bekende partij die ook in de bundeling zou zitten, zou de partij PALU zijn waarop we straks ook ingaan. Binnen de bundeling was naar alle waarschijnlijkheid de ondervoorzitter van de SPA, een voormalige NPS’er en programmamaker, de lijsttrekker zou worden vanwege zijn behaalde stemmen in het verleden. Maar de voorzitter van de SPA blijkt uiteindelijk de kar te zullen gaan trekken als lijsttrekker. Daartegen is er bezwaar, onder andere omdat het een teken is van het voortgaan op de oude voet en traditie. Dat is dat partijvoorzitters ook lijsttrekkers moeten zijn, ongeacht of ze de waarborgen van electorale steun hebben of niet.
Door de onenigheid zou een combinatie van partijen uit de grotere combinatie zijn gestapt. Men vindt de voorzitter niet geschikt, omdat ze zich niet als zodanig als een leider heeft geprofileerd en in afgelopen verkiezingen heeft ze de steun van het electoraat niet gehad. De ondervoorzitter zou in een andere hoedanigheid wel veel meer stemmen hebben behaald en zou hij ook over de capaciteit beschikken voor de campagnes. Deze ondervoorzitter zelf geeft aan dat de factor arbeid wel aanwezig moet zijn in de politiek.
De combinatie van partijen die uit de grote combinatie is gestapt, en die voor de ondervoorzitter van de SPA is als trekker, die geeft juist aan dat vakbond en politiek niet samengaan. Dus ze hebben het niet door dat ze iemand ondersteunen die andere idealen propageert dan zij.
Maar ook wij vinden dat vakbeweging en partijpolitiek niet samen kunnen gaan. Er is beweerd dat wanneer een arbeiderspartij in de regering is, er veel meer voor de werkende mensen kan worden gerealiseerd, maar dat is wat ons betreft niet waar. In elk geval is de SPA niet het voorbeeld van een arbeiderspartij die zaken realiseert wanneer ze in de regering zit. De SPA was en is gelieerd aan de vakbond / vakcentrale C-47 die belangrijke bonden in de financiële sector onder zich heeft. Bij ondertekening van collectieve overeenkomsten worden er ondertekeningsbonussen in Suriname opgestreken. Logischerwijs zullen de bonussen hoger zijn naarmate de draagkracht van het bedrijf waar de overeenkomst wordt getekend hoger is.
De SPA zat in de regering in de periode van de laatste Venetiaan-regeringen. De kritiek op de SPA was dat ondanks heel weinig zetels in DNA, de partij royaal bedeeld werd in de regering met een aantal ministeries. SPA-vertegenwoordigers zwaaiden de scepters over de ministeries van Arbeid, HI, Justitie en Politie en TCT. Ze leverden verschillende directeuren af bij de parastatalen die onder deze ministeries vielen.
Ook bij de SLM speelde deze partij en vakbond een belangrijke rol. Ze hebben aandeel in alles, ook in bedrijfscultuur, wat in de periode 2000 – 2010 bij dit bedrijf goed en fout is gegaan.
En… er schijnt meer fout dan goed te zijn gegaan.
In deze periode van 10 jaren heeft de regering wel een instabiele economie gestabiliseerd, maar grote hoogtepunten zijn er niet geboekt voor de arbeidende klasse. Een goed voorbeeld daarvan is bijvoorbeeld de invoering van het minimumloon. Dat bleef 10 jaar lang op de politieke agenda, maar niet als prioriteit. Uiteindelijk werd het minimumloon ingevoerd in 2014 in Suriname. Ook zaken als verplichte ziektekostenverzekering voor alle werkende mensen en hun gezinnen en verplichte pensioenopbouw voor alle mensen die werken is pas in de periode van de NDP ingevoerd.
Veel andere zaken die bedoeld zijn geweest om het leven van de wrokoman te verbeteren zijn in de NDP-periode die erna volgde, gebeurd. De bewijzen liggen daar, ook in De Nationale Assemblee. Tien jaar lang hadden we een arbeiderspartij in de regering maar speciale maatregelen voor de arbeiders in Suriname zijn in die periode niet genomen.
Een eerlijke evaluatie leert dat de NDP veel meer structurele zaken voor de arbeiders heeft gedaan dan bijvoorbeeld de SPA of het Nieuw-Front. Dus het is niet zo dat een arbeidersaprtij in een regeercoalitie of in DNA aanwezig moet zijn om de belangen van de wrokomang te behartigen.
De SPA is in de afgelopen jaren zich meer gaan profileren als een partij voor een elite groep: personen met een bepaalde scholing en behorende tot een elitaire groep. De SPA heeft in elk geval niet bewezen arbeidersbelangen voor alles op nummer 1 te zetten. Er waren geluiden dat op een gegeven moment toen er bij het ‘verdelen’ van ministeries er kritiek was op de SPA omdat 2 ministeries voor zo weinig DNA-zetels teveel zou zijn, de keuze meer was voor ministeries die kwamen met belangrijke parastatalen.
De SPA is een heel stille partij geweest en heeft zich niet getoond een voorvechter te zijn van rechten van de wrokomangs. Vandaar dat de ‘fan base’ van de partij nooit groot is geweest, ondanks een grote schare werkende mensen in het land. Werkende mensen in Suriname hebben hun eigen gemeenschappelijke behoeften dus er valt zeker een arbeidserpartij te runnen met een arbeidersagenda, maar de overtuiging is er niet.
Wat de PALU betreft moeten we ook zeggen dat ook deze partij geen geloofwaardige is door zijn rol in de Bouterse-regeringen. Het is ook geen progressieve partij meer maar een elitaire partij. Het draait allemaal om een ding: het verleiden van de kiezer om hoge functies bij de overheid en in staatsbedrijven te bekleden.
