Terwijl we de datum van de komende verkiezingen naderen, zien we dat ministers toch mooie dingen realiseren die het volk van Suriname voor langere termijn van nut zullen zijn. Het ministerie van SoZaVo is bezig met het verstrekken van hulp aan zwakke huishoudens en mensen met een beperking. Het ministerie van Arbeid zoekt werk voor werkzoekenden en heeft daarvoor een vacaturebank. Verder traint dit ministerie mensen via de stichting SAO die dan een vak leren en daardoor aan een baan kunnen komen.
Deze twee ministeries gaan nauw met elkaar samenwerken in een bepaalde structuur nu en voor altijd en daarvoor moeten de ministers wel worden gecomplimenteerd. Arbeid is een belangrijke bron van welvaart, zegt onze Grondwet. Dat betekent dat eigenlijk iedereen ernaar moet streven om arbeid te verrichten of anderen dat te laten doen door een bedrijf te starten. Er zullen mensen, ook in de meest productieve landen, overblijven die niet aan arbeid kunnen worden geholpen. Ze willen een baan hebben maar kunnen dat niet vinden, ondanks dat ze hun best doen. Verder zijn er mensen die wel willen, maar niet kunnen. Deze personen belanden dan voor langere en kortere tijd in een uitkeringsprogramma, ook bekend als een werklozenuitkering. Dat deel dat een werklozenuitkering krijgt en in staat is te werken, behoort niet de hele tijd in de uitkering te zitten. Door trainingen kunnen deze mensen gereed zijn om wel een baan te vinden. De rechtvaardiging van een werklozenuitkering aan degenen die willen werken maar geen baan vinden in hun land, is dat de Staat niet in staat is om via beleid het zover te brengen. dat iedereen de beschikking heeft over een baan. Als compensatie voor die tekortkoming in de staatszorg wordt dan de uitkering gedaan.
Het is heel belangrijk dat het ministerie dat de uitkeringen doet en het ministerie dat mensen traint en aan een baan kan helpen, met elkaar samenwerken. Want, personen die in de uitkering zitten en een aangeboden goede baan die niet uitbuit, afwijzen, kunnen hun uitkering verliezen.
De regering heeft recent bericht dat Arbeid en SoZaVo gaan samenwerken om ontvangers van sociale steun op weg te helpen naar werk, zodat zij niet langer afhankelijk hoeven te zijn van overheidssteun. Hiertoe hebben de ministers van beide ministerie een Memorandum of Understanding (MoU) ondertekend op het ministerie van AWJ. Met deze samenwerking willen beide ministeries de arbeidsmarktpositie van ontvangers van sociale steun versterken en hen begeleiden naar economische zelfstandigheid. Dit initiatief biedt niet alleen voordelen voor de betrokkenen, maar draagt ook bij aan een effectiever arbeidsmarktbeleid.
Een grotere en beter opgeleide beroepsbevolking versterkt de arbeidsmarkt. Werk biedt stabiliteit en kansen op een beter leven, wat bijdraagt aan armoedevermindering en een sterkere economie.
Door deze samenwerking krijgen ontvangers van sociale steun begeleiding naar werk. Zij worden actief ondersteund in hun zoektocht naar een baan, zodat ze minder afhankelijk worden van sociale steun. Daarnaast biedt deze samenwerking hun ontwikkelingsmogelijkheden via trainingen die hun kansen op de arbeidsmarkt vergroten. De overheid streeft ernaar dat deze groep hierdoor maatschappelijk meer betrokken raakt en beter participeert in de samenleving via werk.
Volgens de Arbeid-minister is dit initiatief bedoeld om iedereen een eerlijke kans te geven op werk en ontwikkeling. Door mensen actief te begeleiden naar werk, creëren we volgens hem niet alleen meer economische zelfstandigheid, maar versterken we ook onze arbeidsmarkt. Terecht stelde de SoZaVo-minister dat sociale steun bedoeld is als tijdelijk vangnet, niet als een permanente oplossing. Beide ministers zijn ervan overtuigd dat deze samenwerking mensen zal helpen om weer actief deel te nemen aan het arbeidsproces en hun toekomst in eigen handen te nemen.
Aanleiding voor deze samenwerking zou zijn geweest dat Arbeid geconfronteerd werd met cliënten van SoZaVo die een ”bewijs van werklozenstatus” aanvragen bij Arbeid. Dit was voor Arbeid aanleiding om gesprekken met Sozavo te voeren over hoe deze doelgroep beter begeleid kan worden naar werk. Daarnaast past deze ondertekening in het kader van de uitvoering van het geherformuleerde middellange termijn arbeidsmarktbeleid en de commitering van de regering aan het derde Decent Work Country Programme van de IAO/ILO.
Een belangrijk onderdeel hiervan is het economisch versterken van ontvangers van sociale steun bij hun inspanningen naar werk. Dit is dus het bewijs dat de samenwerkingsprogramma’s die we allemaal uitvoeren wel degelijk de kleine en kwetsbare mensen in het land ten goede kunnen komen. Deze samenwerking is meer dan logisch en komt eigenlijk enkele decennia te laat. We hopen dat de samenwerking gestoeld wordt op een duurzame structuur zodat het stand houdt. Daarvoor zijn vaste procedures met een goede regelgeving als basis. Dat is dan ook een garantie dat de zaken helder en transparant zijn en iedereen weet hoe te handelen.
