De recente diplomatieke ontmoeting tussen Suriname en Guyana heeft opnieuw de schijnwerpers gericht op het langlopende grensgeschil rond het Tigri-gebied en de Corantijn-rivier. Hoewel beide landen zich inzetten voor verbeterde betrekkingen, blijft Guyana volharden in zijn onaanvaardbare claim op een gebied dat historisch en juridisch aan Suriname toebehoort.
De woorden van Guyana’s minister van Buitenlandse Zaken, Hugh Todd, over internationaal recht en soevereiniteit klinken hol wanneer ze gepaard gaan met concrete acties die deze principes ondermijnen.
Suriname baseert zijn aanspraak op het Verdrag van 1899, een duidelijk juridisch fundament dat de grenzen tussen Nederland (als kolonisator van Suriname) en het Verenigd Koninkrijk (als kolonisator van Guyana) vastlegt. Dit verdrag erkent expliciet dat de monding van de Corantijn-rivier en het daaromheen gelegen gebied onder Surinaamse soevereiniteit vallen. Toch blijft Guyana unilateraal militaire posten oprichten en economische activiteiten ontwikkelen in dit gebied, wat neerkomt op een schending van internationale normen en Surinaamse rechten.
Politicoloog Ricardo wijst terecht op de dubbelzinnigheid van Guyana’s diplomatieke taal. Terwijl minister Todd praat over samenwerking en respect voor soevereiniteit, is de werkelijkheid anders: onze ambassadeur in Guyana werd ontboden en Suriname werd feitelijk “op het matje geroepen.” Dit gedrag toont weinig respect voor de historische en juridische basis van Suriname’s positie. Het is tijd om duidelijk te maken dat Suriname geen enkele overeenkomst met Guyana moet tekenen – of het nu gaat om de brug over de Corantijn of andere samenwerkingsprojecten – zolang Guyana niet erkent dat de rivierlijnen en het Tigri-gebied onder Surinaams gezag vallen.
Guyana’s bezetting van het gebied is niet alleen een rechtmatige provocatie, maar ook een bedreiging voor regionale stabiliteit. Het oprichten van militaire infrastructuur en het exploiteren van natuurlijke hulpbronnen zonder overleg met Suriname zijn daden die destabiliserend werken.
Suriname moet vastberaden blijven en internationale steun zoeken om deze kwestie via arbitrage of het Internationaal Gerechtshof op te lossen. Tot die tijd dient elk compromis met Guyana van de baan te blijven. Het is tijd voor duidelijkheid: het Tigri-gebied behoort toe aan Suriname, en daar mag geen twijfel over bestaan.
