Agnes stond daar, haar armen wild zwaaiend, haar stem een mengeling van sarcasme en pure woede.“De NDP-regering leende geld!”. brulde ze, alsof ze een oscarwaardige monoloog afstak.
“Maar we konden genieten van het leven!”, voegde ze eraan toe, terwijl ze haar ogen zo hard rolde dat je bijna dacht dat ze vast zouden blijven zitten. Ja, want niets zegt ‘levensgenot’ zoals een berg schulden die je achterlaat voor je kinderen en kleinkinderen. Wat een feest, toch?
Ze doen hun naam de juiste eer aan -NJang Drigie Presirie.
“Rossettie Cotino”, spuugde ze de naam uit alsof het een vloek was. Alsof die ene persoon verantwoordelijk was voor het hele financiële circus. Want laten we eerlijk zijn, het is natuurlijk veel makkelijker om één zondebok aan te wijzen dan om te erkennen dat iedereen meedeed aan het feestje.
“We leenden, we gaven uit, en we lachten!”, riep Agnes, haar stem steeds hoger wordend.
Oh ja, want lachen is het beste medicijn, vooral als je later de rekening niet kunt betalen.
Wat een tijd om in te leven!
Wat een stel mensen om op te scheppen! Agnes had duidelijk nog nooit zo’n briljant voorbeeld van financieel wanbeleid gezien. Of misschien was ze gewoon te druk met ‘genieten van het leven’.
En nu? Nu staan we hier, met de rekening in de hand en een bittere smaak in de mond. Maar hé, we hebben tenminste mooie herinneringen, toch? Of wacht… waren dat de schulden?
