Politieke komedie: Tony en de Houdini-kandidaten van 25 mei

Tijdens een zwoele avond in het café, terwijl Tony zijn derde kopje koffie van de dag bestelt, buigt hij zich naar zijn goede vriend en zegt lachend: “Het is verkiezingstijd, mijn vriend. Of, zoals ik het noem, het jaarlijkse circus waar politici dé ontsnappingskunstenaars zijn.”

Zijn vriend, onderdrukte een glimlach, vraagt: “Wat bedoel je daarmee, Tony?”

Tony leunt achterover en wijst naar een poster op de muur van het café. “Zie je die glanzende lach? Dat is de glimlach van iemand die een Houdini-act klaar heeft staan. Ze verdwijnen regelmatig, vooral als het tijd is om hun beloften waar te maken!”

Ze barsten beiden in lachen uit. Tony vervolgt met een brede grijns: “Weet je, het is alsof sommige kandidaten hun ambtseed op een post-it schrijven. Zo gemakkelijk kunnen ze die verwijderen. Maar het echte gevaar is dat ze denken dat wij het ons niet herinneren. Alsof we allemaal aan collectieve vergeetachtigheid lijden!”

Zijn vriend knikt: “En het mooiste is dat ze elke keer weer proberen. Hoe herken je nou de betrouwbare kandidaten tussen al die verdwijntrucs?”

Tony schudt zijn hoofd en zegt plagend: “Dat is de truc, hé? Laat je niet verblinden door de trucs en frasen. Zoek naar degene die na het feest nog de stoelen opruimt. Die zijn meestal te druk met echt werk om een grote show op te voeren.”

Zijn vriend grijnst. “Dus we zoeken naar de stille kandidaten zonder glitter maar met mouwen die opgestroopt zijn?”

“Precies!” zegt Tony. “De kandidaten die na 25 mei niet weer de magische verdwijntruc uithalen. Laten we hopen dat we de juiste kiezen en dat we niet vastzitten met kandidaten die zichzelf elke keer opnieuw uit de situatie weten te praten!”

Met die gedachte proost Tony op de naderende verkiezingen, hopend dat kritisch denkende kiezers zich niet laten vangen door de politieke magie.

error: Kopiëren mag niet!