Anne werd wakker met een smak – letterlijk, want ze viel zo van haar bed af. Terwijl ze zichzelf bijeen raapte, dacht ze aan de nieuwe slogan van het ministerie van Openbare Werken: “I Love OW.” Anne grinnikte sarcastisch. “I love OW? Dat is vast een slechte diefstal van dat beroemde ‘I Love NY’, maar serieus? Als pseudo-romantiek een plaatje in de woordenboek nodig had, dan was het dit wel.”
“Hoe kan ik van OW houden?”, mompelde Anne, terwijl ze naar haar dagelijkse portie ochtend ellende keek. “Ik bedoel, ze werken met betonijzer, asfalt en zand. Klinkt minder als een liefdesverhaal en meer als de ingrediënten voor mijn straatcatastrofe.”
Telkens als ze naar buiten stapte, kon ze enkel denken aan hoe haar straat een perfect decor voor een aquapark leek – met gratis regenwater glijbanen! “Geen oplossingen hiervoor”, hoorde ze vaak, net alsof het weer extra argumentatie nodig had.
“Klimaatverandering hier, klimaatverandering daar – ik heb een zwembad in mijn voortuin!”
Zo niet genoeg, lagen er kuilen in de weg die zo diep waren, dat Anne soms dacht dat ze rechtstreeks naar Australië reisde als haar auto daar per ongeluk inreed. “Daar gaat het onderstel weer! En die banden? Vers geperforeerd – nu in retro-look!”
En de vuilophaling? “Ach ja, laten we zeggen dat ze mijn afval meer houden dan mijn eigen huis!” Overwoekerde terreinen die net zo ongemoeid blijven als Anne’s hoop op een vlotte rit.
Toch, ondanks alles, hield Anne haar humor levend. “I Love OW? Nou, misschien niet vandaag. Maar als ik overschakel naar luchtkussenboten en magisch zwevende auto’s, wie weet. Tot dan, OW, je hebt wat werk te verrichten – en hopelijk een betere slogan!”