“Ik kan het helemaal niet meer aan, als alleenstaande is het heel moeilijk iets boven je hoofd te behouden, een betaalbare baan te vinden”, zegt Luisita, een alleenstaande moeder van twee kinderen, tegen een redactrice van Dagblad Suriname.
Een huis huren in de huidige situatie is voor haar meer een strop om haar hals. “Nu kom ik al niet uit, dan hoe ga ik het doen met de huur van meer dan SRD 5.000? De huurprijzen zijn helemaal moordend en onrealistisch, dan heb ik nog kosten voor levensonderhoud. Het beste is als wij als Surinamers allemaal daadwerkelijk een perceel van de overheid kunnen krijgen, dan kan je beetje bij beetjes bouwen. Al sla ik een paar zinkplaten bij elkaar. maar dan heb ik tenminste rust en hoef ik geen dure huurprijzen te betalen. Maar. dat is nog steeds iets waar vele bewoners naar uit kijken. In je eigen land niets hebben voelt helemaal niet goed aan. Je moet nog komen te struggelen en daarnaast ook nog hard werken en ook nog stank voor dank krijgen voor een beetje iets om even te ademen:, geeft Luisita aan.
“Het is echt moordend, laatst heeft de eigenaar de huurprijs weer verhoogd, waardoor ik nu aan het overwegen ben om een collega van mij te vragen om samen met mij de ruimte te huren. Zo kunnen wij de kosten ook delen”, aldus Luisita.
Zij vertelt dat zij gehoopt had dat er enigszins rekening gehouden zou worden met alleenstaanden, maar dat merkt zij helemaal niet. “Alles is bussines hier. Integendeel denken verhuurders dat we geld kunnen toveren. maar niemand wil rekening met je houden, de goede te na gesproken. Je hebt huurders die meeleven, maar er zijn toch mensen die het niet menen en die je juist uit willen buiten. Maar, ik hoop nog voor een verandering. voor nu weet ik niet wat er zal gebeuren, maar nog een baan zoeken is wel op mijn lijst.”
TM
