De Wet Spaar en Stabilisatiefonds waarin de meerinkomsten uit de mijnbouwsector moeten worden gestort, is vlak voor het einde van het jaar aangepast. Deze aanpassingen hebben te maken met de beleggers die via Oppenheimer verantwoordelijk waren voor een lening van ca half miljard USD. De aanpassing van de wet moest voor eind van het jaar plaatsvinden, anders zou er een renteverhoging plaatsvinden.
Het heeft allemaal te maken met de herschikking van de schulden van Suriname. Het gevolg van de herschikking van de bovengenoemde lening is dat de olie-inkosmten voor Suriname in 2028 uit Blak 58 niet beschikbaar zullen zijn voor Suriname. Een deel van de inkomsten zal op een rekening moeten worden gestort waar de Surinaamse regering niet aan zal kunnen komen. Wat ook aan de orde was tijdens de besprekingen was het beschikbaar zijn voor middelen niet alleen voor de komende generaties, maar ook voor de huidige. Dan denken we dat men denkt aan het consumeren van de middelen uit het fonds. We denken wel dat een deel van de middelen uit olie en gas op zal gaan aan consumptie, dus aan de staatsbegroting, los van de bedragen die besteed zullen worden aan het herovrmen van de economie.
Wij denken dat het merendeel van het fonds moet gaan naar het omgooien van de economie. Daarvoor moet de Surinaamse beroepsbevolking in een bepaalde richting worden opgeleid en omgevormd. Ook moet worden berekend hoeveel arbeidsmigranten naar Suriname zullen moeten worden gehaald. Heel veel zal geïnvesteerd moeten worden in de Surinaamse kinderen zodat we gaan van een laaggeschoolde bevolking naar een goed geschoolde generatie Surinamers.
Suriname kan het best genieten van de Surinaamse natuurlijke hulpbronnen als de beroepsbevolking goed geschoold is. Als die laaggeschoold is, dan zal de bevolking niet ervan kunnen profiteren en dan zal men vervallen in armoede.
Alhoewel dat in de mediaberichten niet is te lezen, is er ook geklaagd dat men het niet eens is met de geheimhouding die het fonds in acht zal nemen. Dus zal het niet bekend zijn hoeveel geld in het fonds voorkomt en waaraan de middelen allemaal worden besteed. Wij zijn het ermee eens dat er transparantie moet zijn over de middelen en de bestedingen van het fonds. Over de hele wereld zijn er tientallen souvereign wealth funds, de meeste in Azië, Noord-Amerika en Europa. Een enkele komt voor in het Midden Oosten. Het grootste fonds zou in Noorwegen zijn. De bedragen die in deze fondsen zitten zijn over het algemeen wel bekend. Het zal een kunst zijn om het Fonds goed en verstandig te beheren.
Suriname heeft de bestuurlijke cultuur en de traditie niet. De Santiago Principles of formeel de Sovereign Wealth Funds: General Accepted Principles and Practices zijn daarom ontworpen als een gemeenschappelijke mondiale reeks van 24 vrijwillige richtlijnen voor Sovereign Wealth Funds (SWF’s). Een van de richtlijnen heeft betrekking op transparantie. Deze fondsen mogen hun middelen ook investeren en daarover moet er ook transparantie zijn. Ooit schreef de Centrale Bank van Suriname dat Suriname binnenkort komt met een eigen sovereign wealth fund, het Spaar en Stabilisatie Fonds Suriname (SSFS). Dat fonds is er dus nu al, alleen is het nog leeg.
Suriname is gezegend met een rijkdom aan natuurlijke hulpbronnen, waarvan de meesten echter niet oneindig en niet hernieuwbaar zijn. In het verleden zijn de internationale prijzen voor mineralen erg onderhevig geweest aan schommelingen. Fluctuaties zijn ook in de toekomst te verwachten.
Een van de doelen van het SSFS is om de economie te beschermen tegen de economische ‘boom and bust’ cycli die hierdoor optreden. Er zijn een aantal mega sovereign wealth fondsen. Het grootste was eens de Abu Dhabi Investment Authority in 2012. Dit fonds bezat US$ 627 miljard aan reserves. Het tweede grootste was het Overheid Pensioen Fonds (Government Pension Fund) in Noorwegen. Dit fonds had US$ 611 miljard op de balans. Deze bedragen zijn thans haast verdubbeld na meer dan 10 jaar.
Een sovereign wealth fonds is echter niet hetzelfde als de internationale reserves van een land. Het voornaamste verschil is dat de laatsten dienen om voldoende dekking te bieden aan de externe betalingen voor goederen en diensten. Een sovereign wealth fonds is echter niet hetzelfde als de internationale reserves van een land. Het voornaamste verschil is dat de laatsten dienen om voldoende dekking te bieden aan de externe betalingen voor goederen en diensten.
Het belangrijkste doel van het sovereign wealth fonds daarentegen is om te sparen voor toekomstige generaties en om de overheidsinkomsten te stabiliseren. Je zou dat niet zoeken achter de namen van de fondsen, of toch wel? Bekijk dit eens van nabij: “pension fund”, “investment fund”, “social security fund”, “national welfare fund”, “future fund”, “heritage fund”, “equalization reserve fund”, enzovoorts. De fondsen worden sovereign wealth funds genoemd, omdat ze onafhankelijk zijn en middelen die in feite eigendom (welvaart) van de hele bevolking zijn onder beheer toevertrouwd hebben gekregen. De fondsen moeten ervoor zorgen dat deze middelen rendabel worden uitgezet zodat spaargelden voor toekomstige generaties worden opgebouwd.
Een ander gebruikelijk doel is de overheidsinkomsten te stabiliseren, zodat de begroting en financiële planning minder of niet lijden onder economische cycli of externe schokken. Deze twee hoofddoelen liggen precies achter het opzetten van het Spaar en Stabilisatie Fonds Suriname (SSFS), ons eigen sovereign wealth fonds.
Door een beter inzicht in haar inkomsten, kan de overheid ook haar uitgavenbeleid beter plannen. Zij kan diepere en transparantere discussies met het parlement voeren over het uitgaven- en ontwikkelingsbeleid. Er komen gefundeerde besluiten over investeringen in scholen en onderwijs, de gezondheidszorg, in ontplooiing voor jongeren, meer rechten voor vrouwen, en in wetenschap en innovatie. De overheid kan ook de investeringen in programma’s voor de diversificatie van de economie plannen. Naast stabiliseren, gaan we dus ook sparen.
