In een briljante zet van politieke strategie, die weinig anders is dan de gebruikelijke klucht, heeft de regering van Suriname besloten om een nieuwe onderminister voor Onderwijs te benoemen.
Enter Genevievre Jordan, een naam die je gegarandeerd niet op de lijst van prijzende referenties zult vinden. Maar ach, wie heeft competentie nodig wanneer je de marron-achterban tevreden moet houden?
Jordan, met het indrukwekkende vermogen om beleid te maken zonder te begrijpen wat dat inhoudt, geeft ons de belofte van wonderen binnen slechts vijf maanden. Vijf maanden! Wat is vier en een half jaar van falen als het volk iemand heeft die al die problemen in een oogwenk kan oplossen?
Natuurlijk, deze stap zal ook de stijgende kosten drukken, want er is tenslotte niets spaars aan politieke benoemingen die leiden tot de uitbreiding van de salarislijsten. Deze onbezonnen handelingen zijn uiterst noodzakelijk om de droom van succesvol onderwijs in leven te houden—al is het dan alleen op papier.
Dankzij de ‘efficiëntie’ (wat dat ook moge betekenen) van deze benoeming, zal de belastingbetaler genieten van de sensatie van het financieren van zowel de nieuwe onderminister als hun vervanger in het parlement. Dubbele banen, dubbele kosten. Zoals een kamer met spiegels, maar dan minder magisch.
Zal deze heldhaftige inzet om elke zandkorrel van ons nationale onderwijssysteem te verplaatsen daadwerkelijk een verschil maken? We blijven op het puntje van onze stoel zitten, wetende dat als deze strategie niet werkt, er altijd een andere briljante zet om de hoek ligt te wachten.
