Amar, een man van 51 jaar met diepe overtuigingen, staarde vanuit zijn raam naar de langzaam veranderende lucht van Paramaribo. Zijn linkse ideologie had hem altijd hoop gegeven op sociale rechtvaardigheid, een betere toekomst voor iedereen. Maar keer op keer zag hij hoe de politiek van Suriname hem in de steek liet.
De rechtse partijen hadden gefaald, dat was onmiskenbaar, maar de linkse partij waarin hij zijn vertrouwen had gesteld, had hem eveneens bedrogen. Ze leken allemaal hetzelfde, zonder duidelijke ideologie, gedreven door macht en zelfbelang.
Groei is pijnlijk, dacht Amar, terwijl hij terugdacht aan de jaren van strijd en teleurstelling. Verandering is even pijnlijk, want het vereist dat je loslaat wat je vertrouwd is. Maar niets is zo pijnlijk als vastzitten op een plek waar je niet thuishoort. En dat was precies hoe hij zich voelde binnen de partij die nu toevallig rechts was.
Amar voelde een knagende onrust in zijn ziel. Hoe kon hij breken met iets dat ooit zoveel betekende, zonder richting of alternatief? Zijn gevoel van bedrog en wanhoop woog zwaar, maar er was ook een sprankje hoop. Misschien moest hij zelf de verandering zijn die hij zo graag wilde zien. Zijn pad was nog onduidelijk, maar de overtuiging dat hij niet langer kon blijven waar hij niet thuishoorde, gaf hem de moed om na te denken over een nieuw begin.
Zijn reis naar persoonlijke groei was nog lang niet voorbij, en hoewel pijnlijk, was het de enige weg naar authentieke vrijheid en betekenis.
