Ondanks de overvloed aan natuurlijke hulpbronnen blijven veel derdewereldlanden gevangen in een vicieuze cirkel van armoede.
Een van de voornaamste redenen hiervoor is het lage aandeel inkomsten dat deze landen verkrijgen uit de exploitatie van hun eigen grondstoffen. Multinationals uit rijke economieën hebben vaak de overhand bij het afsluiten van contracten die hen toegang geven tot kostbare mineralen en ruwe materialen. In ruil hiervoor ontvangen de hulpbronnenrijke landen slechts een schijntje van de werkelijke waarde.
In Suriname zien we dit fenomeen terug in de historische en huidige exploitatie van bauxiet en goud. Het land heeft in het verleden aanzienlijke bauxietreserves tegen een fractie van hun waarde zien vertrekken. In het heden herhaalt dit verhaal zich met goud, waarbij buitenlandse bedrijven een groot deel van de opbrengsten opeisen. Deze situatie maakt het moeilijk voor de lokale economie om te floreren en voor de lokale gemeenschappen om de vruchten van hun bodemschatten te plukken.
In reactie hierop begint een aantal landen hun beleid te herzien en streven ze ernaar de controle over hun mineralen terug te winnen.
Mali
Een opvallend voorbeeld is Mali. Na de recente nationalisatie van verschillende bedrijven en mijnen door de revolutionaire regering, wordt verwacht dat de inkomsten uit minerale hulpbronnen spectaculair zullen stijgen. Voor 2023 werd een opbrengst van 400 miljard CFA geprojecteerd, maar na de hervormingen verwacht men dat dit bedrag zal toenemen naar 1000 miljard CFA.
De stap om bedrijven en mijnen te nationaliseren is een poging van Mali om meer profijt te halen uit zijn mineralen en bij te dragen aan de nationale welvaart. Het succes van dergelijke initiatieven hangt echter sterk af van de capaciteiten om de industrieën intern te beheren en te ontwikkelen, zonder overmatige buitenlandse inmenging.De hoop is dat andere derdewereldlanden inspirerende voorbeelden zoals Mali zullen opvolgen en effectieve strategieën zullen ontwikkelen om hun natuurlijke hulpbronnen rechtvaardiger te beheren. Hiermee zou een weg kunnen worden geplaveid naar duurzame economische groei en ontwikkeling, waarbij de welvaart uit nationale rijkdommen daadwerkelijk ten goede komt aan het volk zelf.
