Cliff voelt zich onwel bij het horen van politieke figuren die zich verontschuldigen voor hun falend beleid, zowel nu als in het verleden. Ze zeggen dingen als “vergeef ons” en “we zullen het beter doen”, maar vergeten te erkennen wat hun beleid de bevolking daadwerkelijk heeft aangedaan.
Als ze om vergeving vragen, zouden ze ook moeten uitleggen waarom dat nodig is—iets waartoe ze blijkbaar niet bereid zijn. Zulke erkenning zou immers hun mislukking bevestigen.
De getroffenen horen niet over het persoonlijke leed dat is veroorzaakt: de familie ontwrichtingen, de schulden bergen waarin veel mensen verstrikt raken om te overleven. Er wordt geen woord gewijd aan de grote sociale ongelijkheid die is ontstaan. Het lijkt erop dat het systeem vooral de rijkste 1% dient, die op hun beurt alleen presteren voor een andere elitegroep.
Het vertrouwen in leiders is aanzienlijk afgenomen, wat alleen maar erger wordt door de voortdurende prijsverhogingen die ongekend zijn voor iedereen. Cliff vraagt zich af waarom hij hen vergeving zou moeten schenken, en wat hij daarvoor in ruil krijgt. Misschien is het tijd voor deze leiders om te erkennen dat hun werkwijze niet heeft gefunctioneerd en dat ze het veld zouden moeten ruimen.
De roep om verantwoordelijkheid is luid. Burgers zijn achtergelaten, worstelend in een systeem dat hen verstikt.
Eerlijkheid en daadkracht zijn nu van levensbelang, want zonder die elementen blijft de kloof tussen beloftes en de realiteit enkel groeien. Alleen door echte verandering kunnen deze woorden gewicht krijgen en iets van vertrouwen worden hersteld.
