Mieke, een alleenstaande moeder van twee in Paramaribo, luisterde met gemengde gevoelens naar de hoopvolle nieuwjaarstoespraak van president Santokhi.
Hoewel zijn woorden gevuld waren met optimisme en beloftes voor een betere toekomst, kon Mieke niet anders dan zich afvragen waarom die veelbelovende toekomst niet in haar dagelijkse leven weerklonk.
“Het is mooi dat de president spreekt over economische groei en het aanpakken van maatschappelijke problemen”, zegt Mieke terwijl ze de waterkoker vult voor een kopje thee.
Maar voor haar voelt de realiteit anders. Ondanks de aangekondigde maatregelen zoals de ‘Foodbasket’ en koopkrachtversterking, worstelt Mieke nog steeds om rond te komen. De stijgende kosten van basisvoedsel en transport blijven een constante bron van stress en onzekerheid in haar leven.
Mieke herinnert zich de keren dat ze uren in de rij heeft gestaan om noodzakelijke hulp te ontvangen, hulp die vaak ontoereikend bleek te zijn. “De inflatie mag dan dalen volgens de cijfers, maar mijn portemonnee voelt daar niets van,” zegt ze, terwijl haar kinderen op de achtergrond spelen.
Ondanks haar teleurstelling blijft Mieke hoopvol voor de toekomst. Ze wenst vurig dat de plannen van de regering daadwerkelijk leiden tot zichtbare verbeteringen in het leven van de gewone mensen. Voor nu blijft ze, net als velen, gevangen in de kloof tussen politieke woorden en persoonlijke ervaring.
