Mevrouw Rose-Ann Franklin is een van de personen die heel lang heeft samengewerkt met de overleden ex-president Desi Bouterse. In 1983 keerde zij terug naar Suriname en had als jong diplomaat op het ministerie van Buitenlandse Zaken een goede band met Desi Bouterse. Ze voerden vaak goede gesprekken over voornamelijk wereldpolitiek en zij kon altijd een beroep op hem doen.
In 2010 vroeg Bouterse aan mevrouw Franklin om met hem mee te gaan naar het kabinet als zijn Chef Protocol.
Terugblikkend op de samenwerking die zij met Bouterse heeft gehad zegt zij dat die heel prettig was, ondanks de fricties en problemen die ze soms met elkaar hadden, omdat die altijd werden uitgepraat. Het kwam weleens voor dat Bouterse 2 dagen boos op haar was, maar daarna konden ze erover praten. Hij zei dan “mammie I mofo pepre“. Mevrouw Franklin’s uitspraken waren ongezouten en van haar gezicht kon hij ook aflezen dat ze het ergens niet mee eens was en vroeg dan ook naar haar mening.
Zij mocht altijd verklaren waarom ze het ergens niet mee eens was en het gebeurde dan ook dat Bouterse haar mening volgde, hetgeen zij erg heeft gewaardeerd in hem. Zij vond hem een dankbare baas en er was nooit rancune.
Op haar verjaardag kreeg ze altijd een telefoontje waarbij hij voor haar zong.
Mevrouw Franklin die als directeur protocol heeft gewerkt en zelf ook ambassadeur van Suriname is geweest reageert op een opmerking van presentator Clifton Limburg. in zijn gesprek met Franklin op LIM FM. over haar rol bij buitenlandse missies die onderstreept moet worden naar aanleiding van uitspraken van minister Albert Ramdin van Buitenlandse Zaken, International Business en Internationale Samenwerking hoe de deuren van de wereld zijn open gegaan met het aantreden van de nieuwe regering.
Dat is een uitspraak waar zij zich erg aan heeft gestoord, aangezien de deuren voor Suriname open zijn gegaan op 04 december 1975 toen Suriname toetrad tot de Verenigde Naties waar genoeg beelden van zijn. Vanaf dat moment ging de minister- president elk jaar naar de VN conferentie en na 1980 ging de president.
De heer Bouterse is als regeringsleider twee keer naar de VN conferentie geweest, waarbij mevrouw Franklin ook deel van de delegatie was.
Hij kreeg alle egards als een staatshoofd, vooral in 1985 waar hij zijn beroemde speech heeft gehouden “a promise made, a promise kept“, waar hij aan de wereld beloofde dat er weer nationale verkiezingen zouden komen in Suriname.
De eerste nationale verkiezing na die uitspraak was in 1987.
Wereldleiders als Obama, Hillary Clinton, paus Benedictus XVI, de Braziliaanse president Lula, president Jose Alberto “El Pepe“ Mujica Cordona van Uruguay schudden hem allemaal de hand.
Mevrouw Franklin heeft nooit in haar rol op buitenlandse missies meegemaakt dat de heer Bouterse is geschoffeerd. Zij geeft aan dat deze leiders beseften dat Bouterse de gekozen leider was van Suriname. Bouterse negeren zou een belediging betekenen naar het Surinaamse volk.
Zij gaat verder door te zeggen dat Nederland dat niet heeft begrepen, hetgeen zij heel jammer vindt. Alle andere landen hebben hem de egards gegeven als staatshoofd, alleen Nederland niet.
Van Obama kreeg hij zelfs een uitnodiging voor diens receptie. Bouterse koos ervoor om er niet heen te gaan, omdat hij de volgende dag zijn rede moest houden bij de VN en zich liever daarop wilde voorbereiden. Hij stuurde de minister van Buitenlandse Zaken als afgevaardigde naar de receptie van Obama.
Suriname is dus nooit geïsoleerd geweest tijdens het presidentschap van de heer Bouterse.
Mevrouw Franklin benadrukt dat je in de diplomatie betrekkingen hebt met staten en niet met regeringen, omdat regeringen komen en gaan.
In het internationaal recht bestaat het niet dat een staat geïsoleerd is. Echter heeft Nederland wel toegegeven dat indien de heer Bouterse een keer naar Nederland zou gaan voor een internationale conferentie, zij geen keus zou hebben en hem dus wel de egards te moeten geven ook vanwege het internationaal recht.
Zij deed ook een uitspraak ongeacht wat de reactie van mensen ook is en vervolgt met toen prins Friso van Nederland overleden was (zoon van toenmalige koningin Beatrix), vond Bouterse het nodig om zijn condoleance over te brengen en gaf aan dat vanwege de diplomatieke betrekkingen met Nederland het hoort om correct te zijn. Mevrouw Franklin stelde een bericht op dat zakelijk en netjes moest zijn. Binnen een week na de verzonden condoleance, werd een reactie ontvangen, waarin koningin Beatrix bedankte voor de hartverwarmende woorden.
In haar enthousiasme stelde zij voor om deze reactie te publiceren, die de heer Bouterse weigerde. Hij zei geen politiek te willen spelen met pijn van andere mensen. Mevrouw Franklin moest het in haar file houden en is het haar verboden om het naar de pers te sturen.
Zij is van mening dat het nu de tijd is dat iedereen moet weten dat hij wel de egards heeft opgebracht. Zowel in Nederland als op het Kabinet van de President moet deze brief er nog steeds liggen.
Binnen de Unie van Zuid-Amerikaanse Naties (Unasur), een intergouvernementele organisatie die twaalf Zuid-Amerikaanse lidstaten telde, was de heer Bouterse een van de actieve mensen. Men vroeg hem ook om advies en werd overal bij betrokken. Helaas bestaat Unasur niet meer.
Ook was hij bij de oprichtingsvergadering in Venezuela op uitnodiging van Hugo Chavez, een goede vriend van de heer Bouterse, die tevens even in Suriname is geweest.
Over de president van China weet mevrouw Franklin te vertellen dat die dol op Bouterse was. Voor het eerst ontmoetten zij elkaar in Trinidad bij een Caricom bijeenkomst, waar zij veel tijd met elkaar hebben doorgebracht. Bij de BRICK’s in 2014 ontmoeten zij elkaar weer. Bouterse kreeg tot twee keer toe een uitnodiging van de Chinese president Xi Jinping. Het betrof een officieel bezoek en een staatsbezoek.
In 2019 was het staatsbezoek en op de dag van vertrek koos het Surinaamse Gerechtshof ervoor om het vonnis bekend te maken. Dit vindt mevrouw Franklin gemeen. De gastheer China was in verlegenheid gebracht en daarnaast zegt het ook iets van ons als Surinamer, volgens haar. Iets wat men niet begrijpt.
Zij zal het president Santokhi dan ook nooit vergeven.
Ook de kwestie van het obductierapport dat is gepubliceerd. Dat is een medisch ethisch protocol volgens artsen, tussen de patholoog anatoom en het Openbaar Ministerie. Het mocht niet zo in de publiciteit worden gegooid en het is aan de familie wat te doen met de uitkomst van het onderzoek.
Zij ziet het dan ook als een natrap in zijn dood en niet goed voor de natie.
Een ander geval dat zij bestempelde als een leuke anekdote is op een VN conferentie in Brazilië waar Suriname niet zover zat van Syrië. Over de nu afgezette president Assad die daar zat zei Bouterse, “breng mij niet in de buurt van die man, want een man die zijn volk vergast, die wil ik geen handdruk geven”. Dus hij had zijn principes wat dat soort dingen betreft.
Binnen de VN is er een traditie, dat als een staatshoofd de Algemene Vergadering toespreekt, dat je daarna opstaat en je geeft hem of haar een handdruk. Bouterse zei aan de permanente vertegenwoordiger, Henry Mac Donald, om hem te feliciteren, maar hijzelf ging niet.
Hij is altijd internationaal waardig ontvangen, ik weet het, ik was er overal bij, zijn de woorden van mevrouw Rose Ann Franklin.
