Terwijl in Suriname het feestgeroes was losgebarsten gingen er elders in de wereld gewoon bombardementen door alsof het de noormaalste zaak was. De oorlog in Oekraïne gaat al zo lang door, dat de wereldburger de zaak niet meer kan bijbenen. Hetzelfde dreigt te zullen gebeuren in Palestina, alleen is het zo dat, omdat de burgerbevolking zo klein is, we eerder hier een kolonisatie zullen krijgen en zal dan Groot Israël zijn gesticht.
De Arabische moslimlanden, de stiefkinderen onder de Abrahamitische religies, zullen de voeten van Israël kussen en op zijn voorwaarden zogenaamde vriendschappen sluiten. De wereld zal op een gegeven moment de genocide in Gaza vergeten, precies zoals niets te horen is meer van de wat toen genoemd werd, de genocide in Myanmar tegen de Rogingiya’s of Bengali’s zoals de achtergebleven burgers van Myanmar deze moslimminderheid noemen. Deze vervolging op basis van etniciteit en religie is compleet van het wereldnieuws. Een oorlog die helemaal niet het wereldnieuws haalt, zou de oorlog in Soedan zijn.
Het zou ons niet verbazen als de gemiddelde burger van Suriname niet eens weet dat deze oorlogen gaande zijn. Gevechten zijn in het staatsdeel Rakhine gaande en vanaf begin 2024 vinden de zwaarste aanvallen ooit op de Rohingiya plaats, maar deze zaak heeft helemaal niet het wereldnieuws gehaald. De wereld is deze groep al vergeten.
Dat lot zal ook de Palestijnen straks overkomen. Ze staan alleen in hun strijd en van de machtige legers van Israël en de USA win je geen oorlog, dat is geen oorlog, maar een zelfmoordpoging.
Iran speelt in het geheel een heel vieze rol door vuur aan te steken in het Midden-Oosten en dan vanuit een afstand de zaak te volgen. Het is hoogst onverantwoord om te weten dat je een oorlog nooit kan winnen, maar anderen wel in die oorlog storten en vanuit een afstand kijken naar de vernietiging van die mensen.
Israël is bezig met een oorlog zonder einde met de Palestijnen. Ze gaan met deze zaak voor eens en altijd afrekenen. Door de beeldvorming is er hier en daar wel sympathie met de Palestijnen, maar onderling vormen ze geen eenheid. Onderling zijn ze ook met elkaar aan het vechten, terwijl iedereen die maar een beetje Palestijn is, verdelgd wordt door de machtige legers van Israël en de USA. De Arabische landen die kennelijk meer informatie hebben over Palestina, de Palestijnse Autoriteit en gewapende groepen die boven de Palestijnse Autoriteit (lees: de regering), die zitten naar de zaak te kijken. Het wachten is dus op het punt waar niemand meer naar de oorlogsmisdaden van Israël kijkt en dat zal gebeuren in 2025, precies zoals het aan toe is gegaan in Myanmar.
De vier landen waar nu de meeste verbannen Rohingya wonen zijn Bangladesh, met 1,1 miljoen; Pakistan, met 400.000; Saoedi-Arabië, met 340.000; en Maleisië, met 210.000. Alleen 23 procent van de groep woont nog in Myanmar. Artsen Zonder Grenzen schat dat slechts 1% van de totale Rohingya-bevolking erin is geslaagd een paspoort, staatsburgerschap of hervestiging te verkrijgen in een land waar ze niet bang zijn voor arrestatie en misbruik. De laatste ontwikkeling zou zijn dat de Rohingya worden gerekruteerd in vijandige legers en militia’s om elders tegen de eigen minderheidsgroep te vechten. Dat kan straks ook in Palestina gebeuren, als er al geen spionnen etc. in dienst van Israël zijn.
Intussen heeft het bezetten en verbranden van een ziekenhuis, het laatste in Gaza, met de grond wordt gelijk gemaakt middels brandstichting. Artsen en gezondheidswerkers worden in Gaza als schoften en terroristen behandeld, maar de VN doet niets om deze mensen te beschermen. Israël is zo vrij in zijn handelen dat ze recent een luchthaven in Jemen hebben aangevallen, terwijl de baas van de WHO op de luchthaven zat.
Hussam Abu Safia (51) werd vrijdag door Israëlische troepen gearresteerd tijdens hun inval in het Kamal Adwan-ziekenhuis in Beit Lahiya, in Noord- Gaza. De man zou nu zijn vervoerd naar een gevangenis waar mensen gemarteld worden en weleens lijk de plek verlaten. Abu Safia, een kinderarts van opleiding, is een prominent figuur in het gezondheidszorgsysteem van Gaza. Hij heeft een masterdiploma en een Palestijnse bestuur certificering in kindergeneeskunde en neonatologie.
Abu Safia, ook bekend onder zijn bijnaam Abu Elias, werd geboren op 21 november 1973 in het vluchtelingenkamp Jabalia in de noordelijke Gazastrook. Zijn familie werd in 1948 ontheemd uit de Palestijnse stad Hamama in het district Ashkelon. Abu Safia weigerde meerdere Israëlische bevelen om het Kamal Adwan-ziekenhuis te verlaten nadat het Israëlische leger op 5 oktober een verwoestende blokkade had opgelegd aan de noordelijke Gazastrook en de regio beschoot, waarbij honderden burgers omkwamen. De belegering heeft ook een verwoestende impact gehad op de ziekenhuizen in de regio.
Abu Safia werd kort gearresteerd en vervolgens vrijgelaten toen Israëlische troepen eind oktober de faciliteit bestormden en 44 personeelsleden arresteerden, waardoor hij en een handvol medische hulpverleners voor tientallen gewonden moesten zorgen. Tijdens dezelfde operatie doodden Israëlische troepen Abu Safia’s zoon Ibrahim bij een drone-aanval bij de poort van het ziekenhuis. De arts leidde de begrafenisgebeden voor zijn zoon op de binnenplaats van het ziekenhuis, terwijl hij het Israëlische leger ervan beschuldigde zijn zoon te hebben vermoord om hem te straffen omdat hij weigerde het ziekenhuis te verlaten.
Ondanks de belegering bleef het medische team, dat bestond uit enkele artsen zoals Abu Safia en een kleine groep verpleegsters, in het ziekenhuis en weigerde herhaaldelijke bevelen van het Israëlische leger om te vertrekken. Door in het ziekenhuis te blijven, had Abu Safia de wereld op de hoogte gehouden van de bijna dagelijkse aanvallen van Israël, door videoverklaringen af te leggen en te pleiten voor internationale interventie om de aanvallen te beëindigen.
Hij raakte gewond door granaatscherven als gevolg van een Israëlische drone-aanval op het ziekenhuis op 23 november, terwijl hij de operatiekamer verliet. Hij liep zes granaatscherven op aan zijn dijbeen, waardoor scheuren in zijn aderen en slagaders ontstonden. Maar hij smeekte om zijn werk voort te zetten. “Dit zal ons niet tegenhouden”, zei hij. “Ik raakte gewond op mijn werkplek en dat is een eer. Mijn bloed is niet kostbaarder dan dat van mijn collega’s of de mensen die we dienen. Zodra ik hersteld ben, ga ik terug naar mijn patiënten.”
Wat het lot van deze arts is, is onbekend. Het zou ons niet verbazen als hij niet levend uit de gevangenis komt. Eerder zijn de volgende 3 artsen in gevangenschap in Israelische gevangenissen vermoord: Dr. Ziad Eldalou, Dr Adnan Al-Bursh en Dr Sayeed Joudeh. In het Kamal Adwan ziekenhuis werden bij een belegering op 6 december al 4 artsen gedood.
