Politicoloog Ricardo staat voor een groep studenten en deelt zijn inzichten over een vraag die hem al jaren fascineert: waarom blijven landen zoals Suriname, ondanks hun overvloedige grondstoffen, arm? Hij wijst op het contrast met landen zoals Singapore en China, die ooit ook onder de armste ter wereld waren, maar nu tot de welvarendste naties behoren.
Onder Britse koloniale heerschappij worstelde Singapore met armoede, een gebrek aan natuurlijke hulpbronnen en een lage levensstandaard. Evenals China, dat decennia van economische stagnatie meemaakte, verwoest door oorlog en interne chaos.
Toch vonden beide naties een weg naar economische bloei door niet alleen hun economie, maar ook hun bestuursmodellen rigoureus te hervormen.
Ricardo legt uit dat hoewel Singapore en China verschillende bestuursmodellen hanteren, ze een gemeenschappelijke strategie voor ontwikkeling hadden: leiderschap dat competentie boven loyaliteit verkoos. In plaats van politieke loyalisten in sleutelfuncties te plaatsen, kozen de leiders voor de best getalenteerde mensen binnen hun land. Deze individuen, gesteund door hoge criteria voor prestaties, vormden de ruggengraat van hun economische wonderen.
Het bezoek van Chinese leider Deng Xiaoping aan Singapore markeerde een keerpunt. Hij zag de successen van Singapore en vroeg om steun bij het implementeren van vergelijkbare strategieën in China. Dit was de vonk voor China’s opmerkelijke economische transformatie, waardoor het nu als ’s werelds tweede grootste economie en wereldmacht opereert.
In contrast ziet Ricardo dat in Suriname vaak wordt gekozen voor politieke vriendjespolitiek in plaats van meritocratie binnen het bestuur. Het resultaat is dat beleidsvorming en uitvoering lijden onder incompetentie, corruptie en gebrek aan visie. Dit patroon, vertelt hij, leidt tot een cyclus van armoede en stagnatie.
“Zolang we niet de moed hebben om onze bestuurlijke structuren te hervormen en te investeren in de beste geesten die het land te bieden heeft, blijven we gevangen in een vicieuze cirkel van armoede,” concludeert Ricardo.
Zijn woorden zijn een oproep tot actie, een pleidooi voor een verandering in denken die anderen moeten inspireren om de politieke en economische koers van Suriname nieuw leven in te blazen.
