In Suriname hebben diverse partijen zoals de NDP, VHP, NPS, PALU, ABOP, en Pertjajah Luhur de kans gehad om het land te regeren. Maar Valerie, een maatschappelijk werkster, merkt op dat geen van hen erin geslaagd is om de 500.000 inwoners een goed leven te bieden.
Ondanks aanzienlijke inkomsten zijn er nog steeds 300.000 mensen die het land hebben verlaten in de loop der tijd, op zoek naar betere kansen elders.
Valerie legt uit dat vele miljoenen niet ten goede zijn gekomen aan de maatschappij, maar als ware “verdampt” zijn onder de elitegroepen gelieerd aan deze partijen. Dit heeft geleid tot een ongekende ravage in het land. De mensen durven echter niet het risico te nemen om volledige nieuwe partijen een kans te geven. Uit angst hebben ze geleerd te settelen voor minder, zich niet realiserend dat ze veel meer kunnen krijgen en verdienen.
Andere landen zijn erin geslaagd om radicaal nieuwe partijen te kiezen, wat leidde tot vernieuwing en verandering. Neem bijvoorbeeld Frankrijk, waar Emmanuel Macron’s partij La République En Marche! onverwacht de verkiezingen won, of Italië, waar de
Vijfsterrenbeweging aanzienlijke politieke macht vergaarde. Deze landen tonen dat het electoraat met een wijdere blik veranderingen in de politiek teweeg kan brengen.
Toch blijft in Suriname de cyclus van politieke ellende overeind doordat burgers steeds voor hetzelfde kiezen. Als je je keuze herhaalt, kun je moeilijk verwachten dat de uitkomsten anders zullen zijn. De machtige toespraken vol beloftes misleiden het volk, dat gevangen blijft in dezelfde vicieuze cirkel van wanhoop.
De verantwoordelijkheid ligt niet alleen bij de politici, maar ook bij de burgers zelf. Hun lot is in hun eigen handen, en ze moeten zich realiseren dat ze invloed hebben op de toekomst. Het is tijd voor zelfreflectie: wat kunnen zij beter doen? Hoe zien zij hun land, de wereld, en hun toekomst?
Het moment is aangebroken voor een koerswijziging, waar niet alleen de leiders maar ook de stem van het volk een verschil kan maken.
