Aan het einde van het jaar zit Joyce aan haar keukentafel met een kop thee, omringd door foto’s en herinneringen. Het was een jaar vol uitdagingen, maar ook vol onverwachte zegeningen. Terwijl ze de warme damp van haar thee inademt, realiseert ze zich hoe belangrijk het is om stil te staan bij wat ze heeft meegemaakt.
Joyce denkt terug aan de momenten waarop ze dacht dat ze het niet zou redden. Zoals die keer dat ze haar baan dreigde te verliezen. In plaats van op te geven, vond ze de moed om nieuwe vaardigheden te leren, met steun van vrienden en familie. Deze momenten van persoonlijke groei hebben haar sterker gemaakt.
Ze glimlacht als ze zich haar vrijwilligerswerk herinnert bij het lokale buurthuis. Het helpen van anderen gaf haar niet alleen voldoening, maar verbond haar ook met mensen die ze anders nooit ontmoet zou hebben. Het bracht haar gemeenschap dichterbij, en dat gevoel van saamhorigheid was onbetaalbaar.
Dankbaarheid, beseft Joyce, zit in de kleine dingen. De lach van een kind, de oprechte dank van een buur, en de schoonheid van de natuur tijdens een simpele wandeling. Terwijl ze haar gedachten op papier zet, voelt ze een diepe rust en tevredenheid.
Het nieuwe jaar biedt een nieuwe start, maar Joyce weet dat de belangrijke lessen uit het afgelopen jaar haar zullen begeleiden. Met reflectie en dankbaarheid in haar hart is ze klaar om nieuwe avonturen en groei te omarmen.
Ze neemt zich voor om stil te blijven staan bij de kleine wonderen en om liefde en steun te blijven delen met haar gemeenschap. Want dat, denkt Joyce, is wat het leven echt de moeite waard maakt.
