Mijn naam is Cherilyn, en ik ben een doorsnee Surinaamse vrouw zonder invloed op economische zaken die mijn leven raken. Al jaren worden mijn inkomsten bepaald door politieke besluiten—of het nu goed voor me is of niet. Openbaar vervoer, de zogenaamde “wilde” bussen, is voor mij noodzaak en niet luxe.
Recent beslisten politici opnieuw over mijn portemonnee door een drastische verhoging van bustarieven door te voeren. Het valt me zwaar, maar ik heb geen keus en moet het accepteren.
Wat het nog erger maakt, zijn de kwaadaardige praktijken van sommige buschauffeurs. Vooral ’s avonds eisen ze soms SRD 100 per persoon, anders sluiten ze de deuren en rijden niet. Het is een vorm van chantage, en niet alleen ik, maar ook jongeren moeten er dagelijks doorheen.
Het voelt alsof niemand zich druk maakt om de wanorde in het openbaar vervoer. De Transport- en Communicatie autoriteiten (ministerie van Transport, Communicatie en Toerisme), die toezicht zouden moeten houden, laten voortdurend steken vallen. Het lijkt alsof wij, zonder invloed, er maar mee moeten leren leven.
Ik vind het triest dat niemand de verantwoordelijkheid lijkt te nemen. De machtigen vergeten vaak dat hun positie niet voor eeuwig is. Misschien kom ik ze ooit tegen als gewone burgers bij dezelfde bushalte, wanneer ze niet langer machtig zijn. Tot dan blijft het voor mij en vele anderen hopen op betere dagen.
Voor degenen die de macht hebben, moge hun feestdagen net zo sober zijn als die van ons, die geen invloed hebben.
