“Waarom zou iemand papier printen en aan ons geven, en dan eisen dat we terugbetalen met onze kostbare grondstoffen?” Met deze gedachte worstel ik, Kaino, dagelijks. Het voelt als een moderne vorm van slavernij en kolonisatie wanneer onze regering van plan is om 280.000 hectare van ons kostbare grondgebied aan de Chinese maatschappij Chinalco over te laten voor bauxietwinning.
Dat het een Chinese maatschappij betreft, is voor mij niet van belang. Het had net zo goed een Westerse onderneming kunnen zijn. Zijn wij naïef, of is ons denkvermogen gecorrumpeerd door kortzichtigheid en economische druk?
In de jaren zestig verwelkomden we de Amerikanen hier, vertegenwoordigd door Alcoa. Destijds, zonder de moderne technologie die nu beschikbaar is, slaagden Surinaamse beleidsmakers erin om een redelijk gunstige deal te sluiten: een turn key-bauxietfabriek met een stuwdam, die krachtig de energiebronnen benut. Een langdurig project dat voor generaties voordelen bood.
In de late jaren zestig, met de opkomst van ontwikkelingslanden en inzicht in economische groei, realiseerden we ons dat export van eindproducten winstgevender is dan grondstoffen alleen.
Nu lijkt de regering-Santokhi terug in de tijd te willen gaan, met plannen om onze grondstoffen zonder toegevoegde waarde weg te geven. Hoe kunnen we zo’n achterwaartse stap nemen terwijl wereldwijde trends het tegenovergestelde dicteren?
Met pijn en frustratie constateer ik dat mijn verwachtingen van een progressief beleids- en toekomstgericht VHP voortkomen, een beweging die we moeten stoppen. We mogen niet terugkeren naar een tijdperk gekenmerkt door uitbuiting en primitieve economische afhankelijkheid. Vooruitgang bereiken we door wijsheid en innovatie, niet door terug te vallen in de valkuilen van het verleden.–
