Mijn naam is Suwandi, en hoewel ik beschik over een kleine auto, wordt het steeds problematischer om in de stad te navigeren. Door constante verkeersopstoppingen en het gebrek aan parkeerplaatsen—die vaak worden beheerd door ‘parkeerzwervers’—kies ik soms voor een taxi om het stadscentrum te bereiken.
Onlangs had ik zo’n dag. Mijn bestemming was slechts vier kilometer verderop, van het centrum van de stad naar Abrakroki. Tot mijn verbazing vroegen twee straat taxichauffeurs respectievelijk SRD 200 en SRD 500 voor een rit die normaal rond SRD 120 zou moeten kosten. Dit is slechts een voorbeeld van de chaos binnen de taxiwereld, waarin er geen regels zijn en prijzen willekeurig lijken te worden bepaald.
Ik vraag me af wat het nut is van een ministerie van Transport. Communicatie en Toerisme als er geen duidelijke wetgeving is voor taxi’s. Een taxi-wet zou eerlijkheid moeten garanderen, met gestandaardiseerde tarieven, licentieregels, en verplichte identificatie voor chauffeurs.
Terwijl de overheid grootse plannen aankondigt voor toerisme en de olie- en gasindustrie, laat men alledaagse zaken, zoals eerlijk transport, versloffen.
Het voelt alsof de staat toekijkt terwijl burgers economisch worden uitgebuit. Verantwoordelijke beleidsmakers lijken te vergeten dat macht vergankelijk is. Misschien zullen zij of hun nageslacht ooit de prijs betalen voor het negeren van deze dringende problemen.
Tot die dag blijven wij, gewone burgers, worstelen in een systeem dat niet voor ons lijkt te werken.
